Afgelopen maandag mocht ik voor mijn tweede vaccinatie. Dezelfde heerlijke route door het landelijke gebied en eenmaal aangekomen bij de priklocatie ging het nog sneller dan de eerste keer. Toen was ik 's morgens ingedeeld nu 's middags, om één of andere reden had ik verwacht dat het dan drukker zou zijn. Maar niet dus. Na de prik kreeg ik een ijsje om de vijftien minuten wachttijd wat te veraangenamen. Vorige keer koffie, dus u begrijpt dat medisch gerelateerde bezoeken in de toekomst een deceptie zullen zijn als daar geen kleine versnapering na afloop zal worden verstrekt.
Ik had zo links en rechts vernomen dat de tweede prik vaak een wat hevigere reactie zou kunnen oproepen, maar niets, de pijnlijke arm en het lichtelijke koortsige gevoel van de eerste keer waren er nu helemaal niet. Het is dus volbracht, zogezegd. 'Weer een reiziger na twee keer Pfizer' om maar even in de misplaatste slogans te blijven, want u zult begrijpen dat mijn leven voor en na de vaccinatie niet wezenlijk zal veranderen. Ik hield al laag profiel en dat blijf ik voorlopig nog wel even doen. Voel me er prima bij. Daarnaast werkt zo'n vaccinatie pas na een week of twee, en niemand weet voor hoelang.
Vanzelfsprekend heb ik geen reis naar het buitenland geboekt, want ik zag de oranje-rode bui al hangen. Ik vermoedde dat zodra er ook maar iets van versoepelingen zouden zijn er te veel mensen volledig los zouden gaan. Ik had totaal geen rekening gehouden met het helemaal loslaten van alle maatregelen zo'n drie weken geleden en sprak daar toen al mijn zorgen over uit. Dat blijkt niet onterecht, want de besmettingscijfers hebben tijdens de hele pandemie nog nooit zo'n stijging in zo'n korte tijd gekend als afgelopen dagen. Maar goed, velen leren er niet van, ik zag een dame op het journaal vertellen dat ze voordat te verwachten code rood voor Nederland wordt afgekondigd zij dan maar een dag eerder vertrekken om dan al in het buitenland te zijn. Ik blijf me verwonderen, verbazen doet het me al niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten