De schoolvakanties staan weer voor de deur, of zijn inmiddels al begonnen. Als je gezegend bent zonder kinderen, is dat nooit helemaal precies duidelijk. Van mijn eigen lagere schooltijd weet ik dat ik dan steevast elk jaar een vakantieboek kreeg. Zo'n boek vol met (strip)verhalen, spelletjes en doe-dingen. ik kon me er uren me vermaken, weet ik nog. Er staat me een vakantieboek bij van Suske en Wiske, maar ik kan 'm op het wereld wijde web niet meer vinden. Wel heb ik die van Taptoe, Okki en Tina gevonden. Die heerlijke illustraties op de kaft alleen al werpen me terug in de tijd.
Ik geloof dat er nog steeds vakantieboeken worden gemaakt, maar of de kinderen van nu daar net zo enthousiast over zijn waag ik te betwijfelen. Hoewel, kinderen die graag lezen zijn er nog wel. Ik kan me het (Turkse) jongetje nog voor de geest halen uit mijn boekhandelsjaren die op gezette tijden samen met zijn vader een boek kwam uitzoeken. Het kereltje had er duidelijk voor gespaard en als het moment daar was om een boek aan te schaffen, werd daar door z'n vader echt een moment van gemaakt. Er werd langdurig in het vak gekeken en vergeleken. Vader liet het aan zijn zoon over maar gaf desgewenst wel commentaar. Ook het afrekenen deed het kind zelf, vader stond er vanaf een afstandje met interesse te kijken of zijn zoon het goed deed, en vooral of hij netjes 'alsjeblieft' en 'dank je wel' zei.
Het waren de zeer spaarzame momenten dat ergens in het diepste diepte van mijn zijn iets borrelde wat heel voorzichtig omschreven zou kunnen worden als vadergevoelens. Maar een moment later als er weer schreeuwende, krijsende, overal aan zittende onopgevoede vruchten van iemands schoot de afdeling kwamen terroriseren was dat weer volledig weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten