Van de week was er een programma over de jaren tachtig op tv en één van de onderwerpen die erin werd besproken was dat vrouwen zich in die jaren massaal topless op het strand vertoonden. Weg met het bovenstukje! Let it all hang loose.
Ik heb me om begrijpelijke redenen nooit zo in dat fenomeen verdiept, ik weet wel dat het in die jaren bon ton was, en in de spaarzame momenten dat ik me op het strand begaf (ik hou helemaal niet van strand) zag ik het wel, maar ik signaleerde het slechts. Het enige gevoel wat me in voorkomende gevallen bekroop was dat ik direct weer wist waarom.
Ik had/heb er niet zo'n mening over, net zoals over mensen met wat maatjes meer of tussen de vijftig en de schijndood die zich desondanks toch in meer of mindere staat van ontkleding op het strand begeven. Ik zou het zelf nooit doen, maar als het goed voelt voor jezelf, wees mijn gast. Zo was (is?) het in mijn kringen eerder regel dan uitzondering om sans gêne naar het naaktstrand te gaan. Heb ik ook nooit gedaan, ik zie er de meerwaarde niet van. Het daar open en bloot getoonde is nou niet het meest aantrekkelijke onderdeel van een man. Het enige gevoel wat me dan bekruipt is dat ik denk waarom ook alweer? Maar wie ben ik? Noem me gerust ouderwets als je wilt.
Maar topless, of zoals in het Duits oben ohne (ik vind dat zo'n échte Duitse uitdrukking), daar ging het om, volgens mij is dat in deze tijd helemaal niet meer zo gebruikelijk, sterker nog, wordt het gewoon niet meer gedaan. Vertrutting? Of is het de angst anno nu om jezelf terug te vinden op het wereld wijde web, sans maquillage, met raar haar en de borsten op de buik ingevet met zonnebrand? De topless-trend, het is voor mij geruisloos gekomen en net zo geruisloos weer gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten