Feierabend

Van de week nodigden vrienden Rick en Chris me uit voor een bezoek aan onze favoriete bioscoop LantaarnVenster. Na kort overleg werd besloten dat we naar het Oscar winnende 'Nomandland' zouden gaan. Vooraf wilden we ergens wat gaan eten, want wat is er fijner dan aan het einde van de werkweek met het weekend voor de deur met vrienden even lekker bij te kletsen over van alles en nog wat onder het genot van een wijntje en lekker eten. Op de Wilhelminapier waar de bioscoop is, is een keur aan restaurants, maar er bleek, begin deze week, al heel veel gereserveerd te zijn voor vrijdagavond.

Uiteindelijk werd het BY AMI Urban Bistro, die we geen van drieën kende, maar wat een heerlijke kennismaking! We hebben er weer een adresje bij. We konden vanwege het plotselinge goede weer buiten zitten, en dat was fijn, want binnen was het best druk en leek het wat lawaaierig. Het is heel kleurrijk ingericht wat wordt doorgevoerd in de prachtig opgemaakte heerlijke gerechten, met een prominente plek voor de kleur roze. We zagen roze broodjes voorbij komen en zelf hadden we roze mayonaise en roze sponscake. Mijn aardbeien Romanov dessert (natuurlijk ook roze) is enkel al een reden om nog eens terug te gaan. 

De film 'Nomandland' gaat over Fern, een vrouw van zo in de zestig, die door omstandigheden in een busje woont en met andere leeftijdgenoten vanwege seizoensarbeid door het land trekken. In de winter pakjes inpakken bij Amazon, zomers schoonmaken op een camping of bieten rooien. Het is een maatschappij die zich beweegt naast de echte maatschappij. Het is gefilmd als een soort docudrama. Frances McDormand speelt Fern en is dan ook meteen bijna de enige échte actrice, de rest van de rondreizende ouderen speelt gewoon zichzelf. 

Het is prachtig in beeld gebracht zonder opsmuk, de weidsheid van het Amerikaanse landschap, maar ook de troosteloosheid van die typisch Amerikaanse stadjes zonder de Hollywood-bril waardoor we het doorgaans te zien krijgen. Maar ook de saamhorigheid van de 'nomaden' die elkaar gedurende het jaar steeds weer tegenkomen. Wij begrepen waarom deze film, de regie (Chloé Zhao) en Frances zijn bekroond met een Oscar. 

Er komt ook muziek voor in de film, en het mooiste is een heel klein liedje van en door Paul Winer: 'Next To The Track Blues'. 

Yeah, yeah, how about a drink?

How about a toast to our friends?

Not the friends you're gonna see every day

No, instead we're gonna drink to the friends who had to go away

I'll betcha know just who I mean

The friends who had to depart

The friends in our heart

Deze film is een aanrader als u niet per se uit uw stoel moet worden geblazen door effecten en zinderende scènes, maar ook een goed verhaal over échte mensen mooi in beeld gebracht kunt waarderen.