Mijn ouders hebben de tijd nog meegemaakt dat er geen telefoon was, ik weet niet beter dan dat er een telefoon in huis stond, zo'n zwarte bakelieten, maar ook dat er in mijn jeugd mensen waren die geen telefoon hadden of uiteindelijk zwichtten en toch een telefoonaansluiting lieten aanbrengen in hun woning. Eenmaal op mezelf schafte ik als mondain mens een tweede telefoon aan voor in de slaapkamer en later een antwoordapparaat, met zo'n piepklein bandje er in waarop je een boodschap kon inspreken, en waar je vanwege inbraakpreventie nooit moest zeggen dat je er niet was of op vakantie.
Het waren nog steeds telefoons met een echte hoorn met draad maar wel met druktoetsen in plaats van een draaischijf. Later kwam de draadloze telefoon, en ik herinner me dat ik met bepaalde vrienden úrenlang kon bellen. Ik moet er echt niet meer aan denken. De enige die ik nu nog bel of die mij belt is mijn moeder, of een instantie, maar dat laatste probeer ik ook altijd zoveel mogelijk via mail te doen. Zo zie je dat het voor mij als iemand die als reflex met zijn hakken in de aarde staat waar het nieuwerwetsigheden aangaat er toch ook voordelen te behalen zijn.
WhatsApp-mogelijkheden, ik zou er lyrisch van kunnen worden, met een groep vrienden iets afspreken is nog nooit zo eenvoudig geweest, je maakt een groepje aan, je doet een voorstel, iedereen gooit wat datums erin en binnen no time is er een date geprikt. Even benieuwd hoe het met iemand gaat, een appje en die persoon reageert terug als ie er tijd en zin in heeft, niets geen dwingend gerinkel van de telefoon zoals vroeger.
Grappig is wel dat jonge mensen hele hoge rekeningen hebben omdat zij wél veel met elkaar bellen, terwijl mensen van omtrent mijn generatie zoveel hebben gebeld in hun leven, dat ze dat om te socializen niet meer doen, uitzonderingen natuurlijk daargelaten, maar in mijn kringen WhatsAppen we allemaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten