Ongelofelijk

Als je het goed naar je zin hebt waar je woont, het er veilig is, je er mag zeggen, denken en geloven wat je wilt, er geen oorlog is of dreigt en je mag zijn wie je wilt zijn heb je geen reden om met gevaar voor eigen leven in een gammel bootje met angst om je hart maar wel vol hoop naar een ander werelddeel te varen, allerlei ontberingen doorstaand, hopend dat je aankomt of onderweg wordt opgepikt door andere schepen.

Mensen vluchten weg als de toestand onhoudbaar is, uitzichtloos en ze gehoord hebben van een deel van de wereld waar ze veilig zouden zijn. Toen in Berlijn de Muur nog stond zijn er in die 28 jaar vele vluchtpogingen naar het Westen ondernomen, sommigen lukten, anderen mislukten, er zijn 138 slachtoffers gevallen die met angst om het hart maar wel vol hoop een poging waagden en zij werden gedood. Nog zie ik, toen de Muur in 1989 was gevallen, een oude man huilen bij het zien van sinaasappels, dat hij dát nog mocht meemaken!

Ik zie iedere dag op TV de bootjes, ik hoor van de wijze waarop één en ander in z'n werk gaat, ik weet maar een heel klein stukje ervan, het moet gruwelijk zijn om met mensensmokkelaars te moeten onderhandelen, wat voor soort mensen zijn dat, die verdienen aan het leed van anderen? Die misbruik maken van de naïviteit van die mensen door hen valse hoop te geven. Dan zou je denken dat eenmaal op de boot er een saamhorigheidsgevoel zou heersen, maar dan hoorde ik van een boot waar moslims christenen overboord hadden geworpen. En dan weet ik het helemaal niet meer.

Italië en Malta kunnen de stroom met vluchtelingen niet meer aan en trekken heel begrijpelijk aan de bel, het is een Europees probleem. Wat is dan de oplossing? De vluchtelingen over alle Europese landen verdelen? Zorgen voor opvang in de regio van herkomst? Er móet iets gedaan worden maar ik heb ook geen idee wat. In Nederland is nu juist de discussie over uitgeprocedeerde asielzoekers waar de regering maar niet uitkomt, zijn we dan in staat om vluchtelingen op te vangen? Is het zoals Ebru Umar het beschreef in haar column:

"...Ook wij zouden op een bootje stappen als we onder hun omstandigheden zouden leven. In de hoop gered te worden. Betekent dat dan dat wij ze moeten redden als ze de bootvluchteling uithangen? Zij zijn zelf ingestapt, met voorbedachten rade. Elke keer als mensen wijzen op grenzen waar anderen achter moeten blijven, moet ik denken aan de blonde Hollandse vrouw die dat haar leven lang vanzelfsprekend vond. Ksst, wegblijven. Dát is jullie deel van de wereld. Totdat ze verliefd werd op een Marokkaan, een menssoort die ze in Nederland geen blik waardig gunde. Waarom hij wel, maar asielzoekers en bootvluchtelingen niet? Tja. Omdat wij ons in Europa aan allerlei regeltjes houden als het gaat om werk en samenleven en anderen er van komen profiteren? Omdat we bezwijken onder immigranten die gedoemd zijn te verworden tot de onderkant van de samenleving, een onevenredig beroep op ons systeem gaan doen en we helemaal niet kunnen opvangen?"

Ik heb echt geen antwoorden op deze problematiek, ik zie alleen maar bange, wanhopige mensen met hoop op een beter bestaan, en ik voelde me als verdoofd toen ik op sociale media, let wel; SOCIALE media berichten voorbij zag komen die ik niet in mijn blogje wil plaatsen, maar waarin het op neer komt dat de ramp waarbij 700 (zevenhonderd!) vluchtelingen zijn verdronken als een zegen werd gezien door sommigen. Ongelofelijk, on-ge-lofe-lijk.