Starring....Aidan

"I'm gonna live forever, I'm gonna learn how to fly. 
I feel it coming together,

people will see me and cry."

Irene Cara, 1980

Zelf zou ik er nooit opgekomen zijn, maar na mijn 20 kilo gewichtsverlies kwam het voor dat los van elkaar verkooppersoneel in kledingwinkels, als ik met de uitgekozen kleding de paskamer uitstapte en naar de spiegel liep zeiden: "Jij zou modeshows moeten gaan lopen ". Dat idee heb ik even laten bezinken en op een gegeven moment in de Gouden Gids gezocht naar bureaus en zo kon het gebeuren dat ik op 16 augustus 1983 de deuren binnenstapte van Elegance Agency in Den Haag. Na een gesprek en een stukje lopen en ik geloof ook maten doorgeven zou ik horen of ik geschikt bevonden werd om in hun gelederen te worden opgenomen. En dat werd ik, er zat een cursus aan verbonden waarbij geleerd werd hoe te lopen, de juiste houding, hoe kleding te showen, omkleden in een gelimiteerde tijd en er werd heel nuchter gekeken naar wat je goede en minder goede kanten waren van je fysiek. Aan het eind was er een examen en ook dat heb ik gehaald. 

Ik heb in die tijd dan ook wat dingetjes gedaan van modeshows in het Congresgebouw en het Promenade hotel tot in winkels waar ik ooit zelfs zwemkleding heb geshowd in de tijd dat, o gruwel, Speedo's nog in waren. Het echtpaar wat de agency runde gingen uit elkaar en het bedrijf stopte ermee dus was mijn carrière beëindigd. Tijdens de lessen werd ons verteld dat je vooral aan zelfpromotie moest doen in de modewereld, ik zag dat anderen daar vrij goed in waren en zich naar voren wisten te dringen, maar daar ligt niet mijn sterkste kant. 

Van modeuithangbord naar popster is een kleine stap leek me en daarom reageerde ik ook op een advertentie in de krant van zomer 1986 waarin "zangtalent" werd gezocht voor een nieuw op te richten popformatie. Bij het zoeken naar de juiste datums voor mijn jubeljaarblogjes in m'n dagboeken die ik als jongmens bijhield viel de advertentie er uit zodat ik achteraf nu snap waarom 'zangtalent' tussen aanhalingstekens stond. Ik ben op gesprek geweest en de bedoeling was een groep op te richten met 5 jongens à la de Dolly Dots. Let wel dat er toen van Take That-achtige groepen nog geen sprake was. Pionierswerk dus. Wie de boybands die erna gekomen zijn een beetje kent zal kunnen inschatten wat de bedoeling was. Na een selectieprocedure werd ik niet uitverkoren om in 'Fritsh' te komen zingen, voornamelijk omdat ik ál 21 was en ze liever tieners wilden hebben. Fritsh is later opgegaan in Bam To Bam Bam die een klein hitje hadden met "Like A Locomotion" en in 1989 hun gebrek aan zangtalent in hun gezicht zagen ontploffen bij de voorronde voor het Eurovisie Songfestival waar ze laatste werden, een jaar erna werd de groep opgeheven. 

Zo halverwege de jaren 90 werd mijn aandacht gevestigd op Harry Klooster Casting, je kon je daar in laten schrijven en op die manier worden gecast om in producties je opwachting te maken. Ik heb in een aantal series gezeten, o.a. "Onderweg Naar Morgen" en "Mijn Dochter En Ik" tot ik het onvergefelijke deed en nooit meer ben gebeld. Omdat ik in die tijd ook erg weinig TV keek kende ik niet altijd de programma's waar ik in kwam, zo gebeurde het dat ik bij "Mijn Docher En Ik", waarbij de opnames een hele dag en avond in beslag namen, de dames van de kantine een hartelijk goedemorgen wenste, later de actrices uit de serie bleken te zijn. Ik had geen idee. Ik vond het voornamelijk leuk om te zien hoe alles in z'n werk ging en de verschillende werkwijzen, bij "Onderweg Naar Morgen" was een vrij strak werkschema omdat het iets dagelijks was, met leuke kleine bordkartonnen sets, terwijl ik ook in een serie heb gezeten waarvan ik de naam niet meer weet waarbij veel langer de tijd werd genomen en er zelfs op locatie bij iemand die zijn huis beschikbaar stelt werd gedraaid waarbij de stoppen doorsloegen omdat die enorme lampen teveel waren voor een huis stoppenkast. Het is veel wachten en genieten van de goede catering en voor een observerend mens zoals ik is er veel te zien, waarbij ik me plaatsvervangend schaamde voor de mede 'extra's' die zich schaamteloos tegen de acteurs aan bemoeiden die dat zichtbaar niet prettig vonden maar professioneel genoeg waren om dat, voor de opdringerigen althans, niet te laten blijken. Ik wist wel beter. En toen belden ze voor "Goede Tijden Slechte Tijden" en kon ik niet, "Ja maar het is "Goede Tijden Slechte Tijden!!!"  antwoordden ze alsof ik zojuist de honderdduizend had afgeslagen. Na deze weigering ben ik nooit meer gebeld. 

Mijn grootste anderhalf uur van faam heb ik ervaren toen ik in mei 2000 meedeed aan de quiz "Get The Picture" met Paula Udondek. Geweldig leuk om gedaan te hebben. Eerst een test doorstaan of ik wel genoeg kennis had, daarna voor een groep vreemden mezelf voorgesteld en ook vragen beantwoord met een camera op me gericht om te zien of ik wel genoeg 'flair' had als GTP-kandidaat, om vervolgens na enkele weken aangemoedigd door vriendin Letitia en verloofde uit die tijd 3 keer in het programma te verschijnen en er een leuk bedragje te winnen.

Terugkijkend had ik er natuurlijk veel meer uit kunnen halen, had ik bij Harry Klooster gewoon es langs moeten gaan, zelf moeten bellen voor opdrachten, me aan moeten bieden, e.d., maar zoals gezegd zit dat niet in me en was de drang dus ook niet zo heel groot, bovendien was dit allemaal in een tijd voor het wereld wijde web. Een vorm van bekendheid toen was zo heel anders dan nu, in deze tijd zou ik er niet aan moeten denken. En stel je toch eens voor dat ik als voormalig boybandlid nu gedoemd zou zijn om met andere c-sterren in programma's te verschijnen als 'sterren springen/dansen/schaatsen/in de jungle/enz.'. Gelukkig is die gifbeker aan me voorbij gegaan.

Modeshow 1984

1986: "Zangtalent"

1996: "Onderweg Naar Morgen" met een dronken (gespeeld hè) Marjolein Keuning.

2000: "Get The Picture".