In mijn geval voelde ik, zoals ik al eerder verteld heb, het faillissement aankomen en kon de collega's die net deden of er niets aan de hand was niet begrijpen. Er waren, doordat de meesten alles wat voor mij op een einde van het bedrijf duidde weerlegden en mij 'negatief' noemden, momenten dat ik dacht dat ík het misschien dan toch verkeerd zag, maar zo blijkt maar weer dat je onder alle omstandigheden zelf moet blijven nadenken, want daardoor was het uiteindelijke faillissement voor mij een (vervelende) bevestiging van een sterk vermoeden terwijl het voor hen die ziende blind waren geweest als een (vervelende) verrassing kwam.
Nu zit ik dus in de positie waarin een aantal vrienden van kort tot vrij lang hebben gezeten: die van uitkeringsgerechtigde. Gelukkig kan ik voor hen allemaal in de verleden tijd spreken, want maandag vernam ik dat de laatste die ook het langste zonder werk is geweest nu ook vanaf april weer een baan heeft. Een heerlijk bericht, want ik gunde het hen allemaal zo.
Het is ook in een positief licht te zien naar mezelf toe, omdat sommige van rond mijn leeftijd zijn, en tóch weer aan een betrekking zijn gekomen. Eerlijkheid gebiedt mij wel te zeggen dat het stuk voor stuk mensen zijn die wel iets op een bepaald vakgebied kunnen, daar waar ik in principe geen echte skills heb, ik moet het meer hebben van mijn bruisende persoonlijkheid, zal ik maar zeggen. Maar wie weet is daar ergens wel behoefte aan. Want als ik iets geleerd heb in mijn 50 jarig leven is dat het uiteindelijk altijd wel weer goed komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten