Verstand:
Omdat ik niet van veranderingen hou, maar er zoals ieder mens niet altijd onderuit kan, bereid ik me als het enigszins mogelijk is voor op de op handen zijnde niet door mij gekozen verandering. Zo ook op mijn leven na het faillissement, daar had ik 6 weken de tijd voor, en daar heb ik het al eens eerder over gehad. Plotselinge veranderingen daarentegen kan ik heel lastig mee omgaan, ik hou graag controle, zeg maar. Het is vanwege de voorbereiding op dat waarvan ik wist dat het ging komen, dat ik het, en ik ga het fluisteren best wel naar mijn zin heb zo, voor nu. Ik verveel me niet, mijn dagen zijn gevuld en ik merk dat de rust en het alles op mijn gemak kunnen doen heilzaam en verkwikkend, ja zelfs therapeutisch voor me is, en nee, hoewel het zo misschien lijkt is het niet des duivels oorkussen. Ik fluisterde omdat het maatschappelijk gewenst is om dingen als 'al moet ik putjes scheppen, als ik maar werk heb' te roepen.
Gevoel:
Tegenover de structureel verantwoorde dagen staan nog steeds onrustige nachten waarin ik maar blijf dromen over mijn werk en waarin ik druk bezig ben met verwarrende, onsamenhangende opdrachten die nooit afkomen. Echt iedere nacht! Dit heeft volgens mij deels te maken met verwerking maar ook dat ik onbewust toch een soort schuldgevoel heb over mijn huidige positie in het leven. Verstandelijk weet ik dat het onzin is, maar opgegroeid volgens het 'arbeid adelt-principe' zit er toch een diepgeworteld gevoel van onbehagen wat ook van zich doet spreken.
Verstand en gevoel de eeuwige tweestrijd in een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten