Ik ben even koffie gaan drinken, maar kon door de kleine uitsparingen in de raamversiering goed zien wat er gebeurde. Ik moest meteen denken aan de tijd toen ik zwemles kreeg in zwembad Morgenstond aan de Loevesteinlaan in Den Haag, en mijn moeder vanuit het restaurant mijn verrichtingen kon gadeslaan. De rollen waren nu omgedraaid en dat ontroerde me, zeker toen ik zag hoe de studenten zich rond mijn moeder groepeerden en ze hun vragen beantwoordde, die ik niet kon verstaan, maar aan haar mimiek en gebaren wist ik wat ze vertelde. Zij die mijn moeder kennen weten dat ze op enigszins anekdotische wijze haar wetenswaardigheden kan vertellen en ik zag de studenten dan ook aandachtig luisteren en ook lachen om de humoristische manier waarop ze hen informeerde.
Ik zag ook dat ze keken hoe ze opstond, liep, stond zonder zich vast te houden (zij hielden haar in haar rug vast) en tussen twee van die 'brugleuningen' liep. Ze deed heel goed haar best, en wat was ik trots op haar. De studenten en de therapeuten waren heel tevreden en konden niet geloven dat ze in mei 90 jaar wordt. Zulke complimentjes werken natuurlijk ook herstelbevorderend.
Na deze, voor haar, intensieve therapie hebben we nog even in het restaurant gezeten en toen is ze weer lopend naar haar kamer gegaan. de vorige keer moest ze gaan zitten op haar rollator en heb ik haar gereden, maar dat hoefde nu, zelfs na haar therapie, niet. Haar wilskracht is echt bewonderenswaardig. Ze gaat heel goed vooruit.
De studenten schaarden zich rondom mijn moeder |
Vanaf die 'punt' kon mijn moeder mijn vorderingen zien. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten