Schrikmoment

De route die ik naar mijn moeder fiets nu ze aan het revalideren is, is een mooie, zeker nu het weer lenteachtig is, is het een heerlijk klein half uurtje. De route voert langs de 's-Gravenweg en die is landelijk te noemen met veel groen, water, mooie huizen, verschillende (boerderij)dieren en natuurlijk de ontluikende krokussen en narcissen.

Gisteren ondernam ik deze tocht weer en aangekomen bij Rijckehove stapte ik de lift uit en liep de gang door naar de kamer van mama. Haar deur was dicht, dat is niet gebruikelijk, dus ik dacht dat ze met haar therapie bezig zou zijn. Ik opende de deur en daar lag ze aan slangetjes wat amechtigjes in bed, één lange seconde lang dacht ik dat het mama was, maar na de eerste schok had mijn brein het verwerkt, dit was een andere dame. Mijn moeder was blijkbaar verhuisd. Ik ging de gang door en zag dat haar naam nu twee deuren verder was aangebracht, ze deelt nu de kamer met een andere patiënte. Daar was ze ook niet. In de therapieruimte vond ik haar fietsend en babbelend met de therapeut.

Het gaat dus gelukkig goed met haar, ze overdrijft haar assertiviteit tegen het personeel nu een beetje door overal nu iets van te vinden en het ook op geërgerde toon mede te delen, terwijl het ook op een subtielere manier zou kunnen. Aan de andere kant heeft het ook wel iets kleurrijks dat een dame van bijna 90 zich niet in een hoek laat drukken, vanaf een bepaald moment in haar jonge leven heeft ze ervoor gekozen om dat niet meer toe te staan, dus wij als kinderen zien weer de moeder zoals wij haar kennen. Tegelijkertijd is ze heel meegaand met haar therapieën, ze heeft van de week een klein afwasje gedaan, zo konden ze zien hoe haar motoriek is en hoe het met haar evenwicht was gesteld. "Volgende week ga ik een cake bakken" zei ze, en ook dat is onderdeel van de therapie. Haar kennende zal ze voor ons een plakje opeisen.

Mama had gevraagd of ze mijn zus wilden bellen omdat ze van kamer was veranderd, zij zou mij dan wel op de hoogte stellen. "Dat doen we altijd, hoor" was het antwoord. Vanzelfsprekend was dat niet gebeurd, dat vernam ik toen ik mijn zus belde om te voorkomen dat ze net als ik zich aan de deurpost zou moeten vasthouden omdat je in eerste instantie voor een ogenblik je moeder verbonden aan slangen in bed ziet liggen.

In de late namiddag kon ik nog fijn een stukje fietsen door het landelijke Capelle op weg naar huis.