We worden zoals iedere keer na zo'n vreselijke gebeurtenis weer overspoeld met holle frasen:
Koning Willem Alexander: "Wat nu nodig is, is dat wij onze gezamenlijke kracht tonen en de waarden van vrijheid en solidariteit hoog houden".
Premier Michel: "De aanvallers zijn laf".
Premier Rutte: "We zullen Nederland zo goed mogelijk beschermen. Al onze diensten staan paraat om extra maatregelen te nemen. Op dit moment zijn er geen aanwijzingen dat het ook in Nederland kan gebeuren".
Burgemeester Anne Hidalgo van Parijs: "De Eiffeltoren zal vanavond de kleuren van de Belgische vlag hebben".
Aan de andere kant weet ik ook niet hoe het wel moet, hoor, maar om steeds weer de vlag van de getroffen natie Europa-wijd op gebouwen en op social media te tonen, om telkens in voorgeprogrammeerde platitudes te vervallen en het als een mantra herhalen van "in een open en vrije samenleving als de onze zullen we nooit wijken voor dit soort geweld" lossen niet echt iets op. Net zo min als iedereen die over elkaar heen buitelt en veelal in zeer grove bewoordingen aangeven dat zij heel goed weten over wat, wie en hoe en in één adem een pasklare, meestal radicale en desastreuze, oplossing hebben. Misschien was het Schengenverdrag iets te utopisch gedacht, en zijn we er nog niet aan toe om iedereen maar vrijelijk door Europa te laten reizen, zoals ik al zei ik weet het niet.
Voor nu ben ik verdrietig om de doden en getroffenen, hun families en bekenden in Brussel, tot de volgende aanslag op weer een andere plek in de wereld, want we zullen ermee moeten leren omgaan, het is de trieste werkelijkheid van deze tijd. Maar wennen mag het nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten