De jonge held

Het kan aan mij liggen, maar ik heb het gevoel dat de al stijgende onverdraagzaamheid in de maatschappij sneller toeneemt dan het menselijk brein kan bijhouden. Ik krijg zo langzamerhand er een beetje beurs gevoel van moedeloosheid van. Als zelfs een Tweede Kamerlid van wie je mag verwachten dat hij in ieder geval de basisregels van de omgangsvormen kent, in de rij gaat staan waar de Israëlische premier Benjamin Netanyahu handenschuddend langsgaat, om dan vervolgens met een gezicht als een baldadig kind de uitgestoken hand te weigeren, ben je gewoon een ongelooflijke asociale onaangepaste misplaatst arrogante lul. Je hóeft er niet bij te gaan staan als je die man om wat voor reden dan ook niet wilt ontmoeten, dat is een keus. De enige verzachtende omstandigheid was dat het hier Tunahan Kuzu betreft, van het boos op de lucht clubje Denk, die door niemand behalve door zichzelf, zijn 3 kompanen en een handvol hersenlozen in het land, serieus wordt genomen. Ik vermoed dat hij zijn te verwachten wachtgeld in zijn hoofd al aan het uitgeven is.

Zo zijn er wel meer zaken die mijn wenkbrauwen richting mijn nog steeds niet wijkende haargrens doen gaan. Al die Erdoğanistische Turken hier in Nederland en West Europa die bedreigen, vernielen, protesteren en weet ik wat nog meer: Je hoeft hier niet te blijven, ook dat is een keus, als jullie geliefde dictator het dan volgens jullie zo goed doet, (r)emigreer naar het nu zo fijne democratische Turkije, het moet welhaast een walhalla zijn vergeleken met dit verderfelijke land waar jullie nu wonen en werken of van de sociale voorzieningen gebruik maken.

En net als ik denk het komt nooit meer goed met de mensheid, lees ik het berichtje over de 10 jarige Souleymane. Dit jongetje die in een IJsselgemeente naast mij woont heeft een ware heldendaad verricht. Hij hoorde hulpgeroep van kinderen toen hij op de Cortenbachsingel in Rotterdam was, en zag een klein kind, van wat later bleek anderhalf jaar, in het water liggen. Hij trok het kind, dat met het gezicht in het water lag, aan zijn voeten omhoog, meteen op het droge en redde naar alle waarschijnlijkheid daardoor het leven van het kind.

Ik denk dan wel meteen welke ouder laat zijn/haar anderhalf jaar oude kind zonder toezicht in de buurt van water spelen, maar ik ben zelf geen ouder en zal er wel niet de juiste kijk op hebben. De politie van IJsselmonde heeft Souleymane vanzelfsprekend en terecht in het zonnetje gezet. "Door zijn optreden heeft dit kind het kunnen overleven" zo stelden zij. Souleymane is samen met zijn moeder op het politiebureau uitgenodigd en heeft daar de 'Speld voor een held' uitgereikt gekregen, als ook wat leuke kleine gadgets en hij mocht in de politieauto zitten.

Zo'n ogenschijnlijk klein berichtje kleurt mijn dag en doet me glimlachen en hopen dat het misschien toch allemaal nog wel goed gaat komen.

Souleymane: een held.