De verhaallijnen zijn natuurlijk wel gelijk, omdat zowel de serie als de theaterversie het boek als bron hebben. Al vrij snel laat je de serie los, omdat de acteurs een eigen interpretatie van hun personages neerzetten. Bijzonder is meteen al de keuze van de regisseur Gijs de Lange om voor jonge acteurs te kiezen die de bejaarden spelen. Hij heeft dit gedaan met de gedachte dat in iedere bejaarde ook nog altijd een jong iemand zit. En dat is precies wat mijn moeder altijd zei: 'Ik weet wel dat ik oud ben, en dat kun je ook wel zien, maar van binnen voel ik me nog net zo als toen ik jong was'.
Het verhaal is door het boek en de serie na genoeg bekend. Beau Schneider speelt Hendrik Groen, de wat verlegen man die met prachtige volzinnen de wereld om zich heen gadeslaat en beschrijft in zijn dagboek. Zijn beste vriend Evert voor wie alles een geintje lijkt wordt gespeeld door Mike Weerts. Het is mooi om te zien als hij ontdekt dat niet altijd alles weg te lachen valt. Ik werd geraakt door het spel van Myrthe Burger die een ontroerende Grietje neerzet die langzaam begint door te krijgen dat ze aan het dementeren is. En verder zagen we Cynthia Abma als de directrice, Britte Lagcher als Eefje en Rufus Hegeman als Edward. Erg leuk is dat bij de voorstelling een seniorenkoor uit de regio meewerkt. Bij deze avond was dat het koor Zang En Genoegen uit Bergambacht, zij figureren als bewoners van het bejaardenhuis en zongen een aantal oud Hollandse liedjes in de voorstelling.
Zoals gezegd kende ik de serie en kon dus vergelijken, maar zat al vrij snel gewoon in de voorstelling en herkende alleen bepaalde situaties er uit, maar ging mee in het verhaal van deze acteurs. Vriendin Letitia met wie ik was kende de serie noch het boek, voor haar was het helemaal nieuw en ook zij heeft smakelijk gelachen en een zeer geslaagde avond gehad. Ze heeft een kapsalon in een verzorgingshuis en herkende een aantal zaken uit de praktijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten