Om alles

Woensdagavond was het weer eens tijd om naar het theater toe te gaan; de voorstelling 'Om Alles' van Richard Groenendijk. Als Richard vrijwel in het begin al duidelijk maakt dat hij absoluut niet tegen veranderingen kan en het liefst alles wil houden zoals het is, en later aangeeft onaangekondigd bezoek verschrikkelijk te vinden, ben ik door zoveel herkenning meteen één en al aandacht. En aandacht is nodig, de grapdichtheid in spitsvondig gevonden al dan niet vileine uitspraken in zijn verhalen over het artiestenleven en zijn leven buiten de schijnwerpers is zeer hoog. Zelden heb ik een zaal zo vaak horen bulderen van het lachen. Zijn anekdotes over zijn deelname met vriendin en collega Patty Brard aan het programma 'De Gevaarlijkste Wegen Van De Wereld' en het verhaal hoe hij zich argeloos in een Rotterdams penthouse op een 'Tropical party' bevond, waar de zeden na één uur 's nachts ineens los werden, zijn hilarisch. Richard ontziet niemand in zijn beschrijvingen, maar omdat hij zichzelf absoluut niet spaart in verregaande zelfspot, zit er balans in en is het authentiek.

De rode draad in de voorstelling is zijn angst om verlies, wat door het prachtige lied 'Zeewind' geleend van collega Brigitte Kaandorp nog eens wordt onderstreept. Naast de tsunami van grappen en grollen komen maatschappelijke thema's ook aan bod, daarmee komt naast de komiek de cabaretier Richard Groenendijk zeer goed uit de verf. Natuurlijk met de nodige humor, maar ondertussen heel serieus wint Richard zich heel erg op over zijn leeftijdgenoten die na een aantal kinderen bij elkaar geneukt te hebben net zo makkelijk weer gaan scheiden, omdat de 'prik van de cola' is. Zijn lange tirade daarover snijdt zeker hout. Ook zijn aanklacht over homofobie die er nog steeds is, is zeer relevant. De vreselijke dingen die hem naar zijn hoofd gegooid werden toen hij als zijn alterego Jopie Parlevliet op tv verscheen hebben hem zelfs doen besluiten zich niet meer op social media op te houden. En toen hij van de vier mannelijk genomineerden voor de Poelifinario in 2012, deze prestigieuze cabaretprijs won, was er één collega die maar bleef herhalen dat het toch wel erg was dat hij van 'die nicht' had verloren.

Zo zet Richard het publiek naast het onbedaarlijk lachen tegelijkertijd aan het denken. Dat hij heel goed kan schakelen tussen zijn opgevoerde personages blijkt uit de conference waarin hij op verzoek als Jopie Parlevliet bij een stervende dame van 93 aan haar bed zit. Moeiteloos schakelt hij tussen zichzelf, Jopie, het oudje en diens proleterige zoon. Waardoor lach en traan heel dicht bij elkaar komen en ik letterlijk met tranen van ontroering in mijn ogen zat te gieren van de lach.

Het was een geweldige avond theater. Ten zeerste aan te raden!