Computer says: 'No'

Een, volgens sommigen, wijs man heeft eens gezegd: 'Elk nadeel heb se voordeel'(sic). Zo is werkloos zijn om verschillende redenen niet het summum, maar is er tijd en ruimte voor andere zaken zoals bijvoorbeeld acuut mantelzorg verlenen aan vrienden in nood.

Vorige week woensdag was ik in de kapsalon van kapster annex vriendin Letitia, ze kwam verwilderd binnen om gauw zaken te regelen en weer naar huis te gaan, want haar man, David, was heel ziek. Al dagen 40 graden koorts, hevige pijnen, niet kunnen eten, etc. Een heel zware griep, zo dacht iedereen, maar dagen achtereen hele hoge koorts is niet goed. Uiteindelijk is 's nachts de nachtdokter gekomen is er bloed afgenomen en werd de diagnose nierbekkenontsteking vastgesteld. Google er maar eens op, dat is geen sinecure. Zware antibioticakuur werd er voorgeschreven en de dokter zag noodzaak om een echografie te laten maken.

Het hebben van een eigen bedrijf, zoals Letitia, is mooi, maar met een personeelslid minder kon zij gisteren de dag van de echografie niet met David mee. Aan mij werd gevraagd hem te vergezellen indien ik tijd had. Dat had ik, en nu was hij al weer redelijk opgeknapt, maar de medicijnen en het ziek zijn an sich maakte dat hij nog duizelig was, en niet geschikt om zelfstandig deel te nemen aan het verkeer, vandaar dat ik hem naar het ziekenhuis chauffeerde. Wij hebben in het prachtige Capelle op steenworp afstand van waar wij wonen een ziekenhuis, maar voor het maken van de echografie was door de dokter gekozen voor het Havenziekenhuis in Rotterdam, welke samenwerkt met het Capelse ziekenhuis, vanwege de snelheid waarmee daar een afspraak gemaakt kon worden.

Om twaalf uur werd hij verwacht en we waren op tijd. Toen hij zich aan de balie meldde zei de computer: 'Nee'. Dat wil zeggen, hij stond wel op de planning, maar zijn huisarts had de papieren niet doorgestuurd wáár er precies een echografie van gemaakt moest worden, dat is wel essentieel. De dame achter de balie ging met de huisarts bellen, tot twee keer toe, maar die was bezig met patiënten. Uiteindelijk zo rond half één ging de fax ratelen, alleen zei ook het faxapparaat: 'Nee'. Er liep iets vast. Na een hoop gedoe kwam het felbegeerde papier er uit, maar nu was het lunchpauze.

Wij zaten als enigen nog in de wachtruimte. Zelf iets gaan eten was geen optie, want David moest nuchter zijn voor de echografie. Het personeel kwam weer terug van de pauze en inmiddels waren er weer patiënten in de wachtkamer gekomen, en die werden naar binnen geroepen. Bij patiënt drie is David nog maar es gaan vragen wanneer hij nu aan de beurt zou zijn. Inmiddels was de parkeertijd voor de auto ook langzaam naar het einde aan het gaan. David zou de volgende zijn die naar binnen zou worden geroepen, het was inmiddels kwart over één, en ik ben naar de auto gegaan om die alvast voor te rijden. De echografie was zo gepiept, en volgens de dame die dat deed was er niets geks te zien. Gelukkig maar.