'Eenzaam maar niet alleen' is de titel van de in 1959 verschenen memoires van koningin Wilhelmina. De titel geeft aan dat zij zich als vorstin altijd omringd wist door diverse mensen, maar zij zich desondanks eenzaam heeft gevoeld. Ik snap het wel, toen ik nog aan amoureuze relaties deed heb ik me meer dan eens eenzamer gevoeld dan sinds het moment dat ik besloten heb tot het bewust alleenstaande-schap. De titel van mijn memoires zou 'Alleen maar niet eenzaam' kunnen zijn. Niet dat er ook maar iets interessants of noemenswaardigs te vermelden is voor een boek, het is om het maar even aanschouwelijk te maken hoe verschillend mensen in het leven kunnen staan.
Mijn oma en haar zusters Rie, Thil en Emma zijn alle vier boven de negentig geworden. Thil en Emma woonden in een verzorgingshuis in Leiden in kamers naast elkaar. Zeker niet samen in een appartement, dat wilden ze niet, ook al zaten ze elke dag samen. Toen Thil overleed was de ongetrouwde Emma als laatste van de zussen over en had vanzelfsprekend verdriet, ze zei: 'Nu heb ik niemand meer met wie ik over vroeger kan praten'. En ik begrijp dat zo, je vroegste vroeger deel je maar met enkele mensen, anderen horen de verhalen wel aan maar hebben niet dat 'o ja weet je nog- gevoel' en kunnen al helemaal niet meegaan down memory lane of aanvullingen geven.
Dit alles kwam in mijn gedachten toen ik het verhaal las van de 96 jarige mevrouw Meurer uit Den Haag. Ze woont er in een aanleunwoning en heeft geen familie, kinderen of vrienden meer, allemaal gestorven. Het lot als je qua leeftijd bijna de honderd aantikt. Ze werd bezocht door het TV West programma 'Ik Denk Aan Jou' waarin Johan Overdevest op bezoek gaat bij mensen die zich eenzaam voelen en wat extra aandacht verdienen. Ze legt haar situatie aan hem uit: 'Ze komen me douchen en warmen mijn diepvriesmaaltijd op, ze zetten het bord neer en zeggen gedag. Dat is het enige contact wat ik heb'.
Johan kwam niet met lege handen, hij had een kerstboom, versieringen en cadeautjes bij zich voor mevrouw Meurer. Die is overmand door emoties: 'Wie had er nou ooit gedacht dat er zo iemand voor mij zou zijn. Ik ben u zo dankbaar'. En dan zegt ze iets wat zo heel erg bij haar generatie hoort, ik hoor het mijn moeder, die nu 94 zou zijn geweest, ook zo zeggen: 'Dat ik nou niks terug kan doen voor u...'. Bij het afscheid wenst Johan haar fijne kerstdagen. 'Ik hoef alleen maar naar de boom te kijken en aan u te denken, iemand die toch wat voor me gedaan heeft' zegt mevrouw Meurer.
Ontroerend en een positieve actie van TV West en Johan die ook een oproep heeft gedaan om kaarten naar mevrouw Meurer te sturen en dat wil ik hier ook graag doorgeven. Als u mevrouw Meurer een kaartje wilt sturen kunt u dat doen aan:
 |
| Rie, Emma, Oma en Thil. |
 |
| Mevrouw Meurer. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten