Humbug?

Ik was in de keuken bezig toen de bel ging, de bel aan mijn deur, niet die van de entree, en tegelijkertijd keek een niet onprettig persoon met een vrolijk gezicht door het raam de keuken binnen. Ha, dacht ik, ze zeiden altijd dat die met dat witte paard niet aan deur zou komen bellen, nou, als je maar lang genoeg wacht. Eenmaal bij de deur bleek het toch net iets anders, er stond een gezelschapje van vier, dus 'ze' hadden vooralsnog gelijk. De vier kwamen met een zelfgemaakte kaart en een zelfgemaakt kerstkoekje mij fijne feestdagen wensen. Het waren begeleiders en medewerkers van 'De Bonte Keukentafel' van de overkant. Ik heb er in september een blogje over geschreven. 

Helaas ben ik nog niet bij hen geweest, de lockdown-light light en de echte lockdown nu zijn daar de oorzaak van. Het is gesloten vanwege de kwetsbare groep die daar werkt. Ik nam oprecht verrast de gulle gaven in ontvangst en gewend aan bezorgers van allerlei folders en kranten die in deze tijd fooien komen halen maakte ik aanstalten om ook deze mensen iets te geven, maar daarvan kon geen sprake zijn, zo werd mij duidelijk gemaakt, dit kwamen ze gewoon doen voor de mensen in de buurt. Het doet me trouwens denken aan wat ik van de week las van een man die een jongen aan de deur kreeg, die reclamefolders bezorgt, voor een nieuwjaarsfooi. De man zei dat hij een nee/nee sticker op zijn brievenbus had, waarop de jongen antwoordde: "En ik heb u het hele jaar dan ook keurig niets bezorgd". Voor dat antwoord alleen zou ik al wat geven.

Het leuke aan mensen met een verstandelijke beperking, die werkzaam zijn bij 'De Bonte Keukentafel', is dat ze over het algemeen heel eerlijk zijn en benoemen wat ze zien. Als man op leeftijd, zoals ik, moet je niet te krampachtig jong willen zijn qua kleding en uitstraling, veel mannen uit mijn kringen dragen tot op vergevorderde leeftijd kinderkleding of blijven het steeds dunner wordende haar verven. Onlangs zagen we bij Rudy Giuliani hoe vreselijk dit laatste mis kan gaan. Ik kleed me naar mijn idee gematigd naar deze tijd, maar ik weet ook dat er een dunne lijn bestaat tussen nog geaccepteerd draagbaar en altmodische Klamotten. Iets wat vorige week dinsdag nog kon is deze donderdag ondenkbaar. 

Ten tijde van het vrolijke bezoek aan de deur droeg ik een Tommy Hilfiger stonewashed black jeans. Een gedekt moderne keuze voor een man in mijn levensfase. Doch het meisje van 'De Bonte Keukentafel' moest giechelen en zei: "Daar zit een vlek". Ze wees op één van van de door Tommy zelf aangegeven gestonewashte plekken op de broek waardoor de broek €50 duurder was dan de niet door God Hilfiger gefabriceerde broeken. En natuurlijk had die lieve schat gelijk, te veel geld betalen voor een broek die er bij aankoop al uitziet of ie uit de lorremand komt en waar mijn moeder zich vroeger voor geschaamd zou hebben als ze me er in naar school zou hebben laten gaan is ook te ridicuul voor woorden en om te lachen. 

Ik bedankte de vier hartelijk voor hun cadeautjes en hun wensen en wenste hen ook fijne dagen toe. Het verwarmde mijn hart en bracht een glimlach op de lippen van deze veelvuldig 'humbug' roepende Scrooge.