Als schoolgaand kind waren de laatste twee weken van het jaar, de kerstvakantie, omgeven met een oneindige stroom van fijnheden. De kerst met alles erop en eraan, boom, stal, kaarsjes branden, nachtmis, cadeautjes. Mijn ouders en met name mijn vader wisten deze dagen met, in kinderogen, magie te omgeven. Nóg vind ik die laatste twee weken iets om naar uit te kijken en van te genieten maar nu, zoals eerder vermeld, meer vanwege de wat beschouwelijke en bespiegelende manier waarop ik ze graag doorbreng.
Eén van de fijnste herinneringen aan die tijd was 31 december, de dag waarop mijn vader oliebollen en appelflappen ging bakken, from scratch. Ik heb dat vast wel eens eerder met u gedeeld, maar het blijft iets waarop ik ieder jaar in deze tijd met warme gevoelens aan terugdenk.
Het begon natuurlijk met het deeg voor de oliebollen, dat moest bij een elektrisch kacheltje met een natte theedoek over de kom heen rijzen. Je mocht dan eigenlijk niet de kamer meer in of uit, want het openen van de deur zou desastreuse gevolgen kunnen hebben voor het rijzende deeg. Mijn vader ging gekleed in een oude trui met de keukendeur open en zijn transistorradiootje aan aan de slag met de olie. Ik heb dat beeld op mijn netvlies gebrand staan, helaas zijn er geen foto's van gemaakt, dat deed je in die jaren niet zo snel.
Met twee lepels maakte hij van het deeg bolletjes die dan in de hete olie werden gedaan en de geboorte van een oliebol was nakende. Mijn moeder intussen had ook een rol, zij schilde de appels en met een appelboor (heeft iemand dat heden ten dage nog in de keukenla liggen?) duwde ze het klokhuis er in één keer uit. Vervolgens sneed ze plakken van de appels en bestrooide die met een mengsel van kaneel en suiker. Nadat er voldoende oliebollen waren gebakken, niet zelden waren dat emmers vol, omdat mijn vader ook voor anderen bakte, voor zijn ouders en broer o.a., waren de appelflappen aan de beurt. In latere jaren, de moderniteit niet schuwend, maakte hij ook ananasflappen.
Traditie was het dat de eerste baksels aan mama en mij werden aangeboden. Ik kan u zeggen dat ik nooit lekkerdere oliebollen heb gegeten dan die van papa. Mijn vader was wel zo'n man die de keuken niet in ontplofte staat achterliet, maar alles keurig afwaste en opruimde zodat het er weer net zo uitzag als voor hij begon.
Bij het schrijven van dit blogje heb ik het hele gebeuren weer aan mijn geestesoog voorbij zien gaan. Dierbare herinneringen, ik zei het u al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten