Taheera Harris keek raar op toen ze een envelop aan haar deur vond met $250 erin. Ze vroeg zich af van wie het afkomstig kon zijn. Niet lang daarna kreeg ze een tekstbericht van een buurman, een alleenstaande vader. Taheera kookt altijd te veel en in plaats van het weg te gooien geeft ze het aan hem en zijn kinderen. In het bericht van hem stond dat de dagen dat zij hem en zijn kinderen het eten gaf de dagen waren dat hij moeite had om eten te kopen. Verder las ze dat hij promotie had gemaakt op z'n werk en een flinke bonus had ontvangen en meteen aan haar dacht. Zij had daar totaal geen idee van, zij probeerde enkel geen eten te verspillen. Haar conclusie is dat je nooit weet waar mensen doorheen gaan, dus als je voelt dat je iets voor iemand kan doen, doe het gewoon. Je hebt niet altijd het hele plaatje in beeld. We hebben allemaal wel eens hulp nodig en zijn dan te trots of schamen ons om het te vragen.
Prequel
Dit was op deze laatste zondag van het jaar het laatste zogenaamde 'positieve blogje', niet dat ik het na zal laten om positieve zaken die mij raken te melden. Het is naast humor en relativeringsvermogen toch de kurk waarop we drijven, en dan ga ik twee woorden zeggen waarvan ik eigenlijk een beetje moet vomeren in m'n mond: juist nu.
Zo nu en dan dacht ik het wel eens, maar afgelopen jaar ging er bijna geen dag voorbij dat ik dacht: ik ben omringd door gekken. En dat in de breedste zin, in mijn directe omgeving maar ook in de maatschappij in het algemeen. Zo'n Donald Trump bijvoorbeeld, en dat er dan iets minder dan de helft van de Amerikanen nog steeds op hem stemt. Het nazistische gedachtengoed van het Forum voor Democratie, de te verwachte 'LPF-toestanden' en dan toch nog mensen die achter Thierry Baudet blijven staan. De rijen voor Action, IKEA, Black Friday, de randen van wat kan die er door detailhandel Nederland worden opgezocht om in tijden van pandemie de gezondheid van medewerkers en klanten in de waagschaal te stellen om een paar duizend euro te verdienen.
De mensen die vanaf de lockdown-light in maart moord en brand schreeuwen over het verliezen van vrijheid, in de zomer letterlijk in de rij stonden om als eerste een terrasje op te kunnen toen men dacht dat de teugels wel weer gevierd konden worden, vervolgens in de lockdown-light light in oktober weer met klagen doorging over zoveel leed dat hen overkwam. Er is een mooi gezegde; 'Klaag niet zo luid over een klein verdriet, het noodlot zou het door een groter willen genezen', En dat gebeurde begin december voor hen, de door iedereen al lang verwachte échte lockdown werd afgekondigd.
Bij dit soort mensen, van Donald Trump tot de huilebalken (en dan heb ik het nog niet eens over de wappies) en meer kleinburgelijk gedoe denk ik steeds vaker: ik ben omringd door gekken. De zondagen van 2021 zal ik dan ook gaan berichten over zaken van de week ervoor waar ik dat gevoel bij kreeg. En ik ben u één stap voor, ik heb natuurlijk eerst gedacht dat ík het was die het allemaal niet snapte en zelf gek aan het worden was in een wereld vol verstandige en wijze mensen, maar nee. Ik heb de tijd die er werd geschapen door de maatregelen afgelopen jaar in plaats van op pannen te slaan en te klagen gebruikt om alles op me in te laten werken en er op introspectieve wijze mijn plaats in weten te bepalen en dan konden het twee dingen zijn: ik ben van een andere planeet en het moederschip zal me op enig moment komen ophalen of ik ben omringd door gekken. Voor nu ga ik vooralsnog uit van het laatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten