Dierbare bezittingen hoeven niet heel veel waard te zijn, de zogenaamde gevoelswaarde ervan is niet in geld uit te drukken. Eén van mijn liefste kleinoden met een voor mij grote emotionele waarde is de lichtgevende kerstster die mijn vader zeker al sinds de jaren vijftig in zijn bezit moet hebben gehad. Mijn hele jeugd werd ie als de boom werd opgetuigd voor het raam gehangen, nu heb ik de ster al jaren in mijn bezit en omdat de kerstster natuurlijk maar heel kort brand per jaar heb ik nog nooit het lampje hoeven te verwisselen. Het lampje wat er inzit moet dus door mijn vader erin zijn gedaan.
Het originele snoer zit er nog aan, helemaal vergeeld, want wat werd er vroeger gerookt in huis. Die laat ik er fijn aan zitten, want het hoort er zo bij. De ster is van onverwoestbaar hard kunststof, een materiaal wat in de jaren vijftig razend populair was en voor alles wat je maar bedenken kunt werd gebruikt, niet wetend wat voor een ellende het later zou geven voor het milieu. Maar deze ster zou in principe nog millennia dienst kunnen doen in de decembermaand. Ik denk zelfs dat ie er nog zou kunnen zijn als de laatste mens allang van de aardbodem is verdwenen, hoewel de kans zeer aanwezig is dat na mijn verscheiden de ster rücksichtslos in de container zal verdwijnen met al het andere waarmee ik me omring. Het zij zo, mijn voetafdruk op deez aard zal nagenoeg onmerkbaar zijn en dat vind ik ook goed. 'Je verdwijnt in de eeuwige mist' zei Robert Long heel mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten