Toppop

Sinds vorige week kunnen we weer vijf weken lang op woensdagavond genieten van fragmenten uit het onuitputtelijke Toppoparchief. Het programma zou voor mij avondvullend mogen zijn in plaats van drie kwartier, maar aan de andere kant zo blijft het toch een heerlijke bonbon in de brij van aangeboden programma's. En één goede bonbon is nog altijd lekkerder dan een kilo chocolade van een dubieus merk. 

Er komen opnames voorbij van artiesten uit binnen- en buitenland die in de hoogtijdagen van het programma hun nieuwste hits kwamen playbacken. En mocht een artiest niet kunnen was daar altijd nog Penney de Jager en haar ballet om op haar eigen unieke wijze het lied met ruimte innemende choreografieën de hitlijsten in te dansen. 

Voor de mensen van nu, vroeger hadden we geen wereld wijd web en op de tv twee netten, Toppop liet zien welke muziek er hip en happening was waardoor je naar de platenzaak ging om die hits te kopen. Dientengevolge wilden artiesten in het pre-videocliptijdperk bijzonder graag bij Toppop komen om hun werk te promoten.

In dit programma worden niet de hele optredens getoond, dat hoeft ook niet, je kunt die clips nu desgewenst de hele dag zelf op je laptop of telefoon aanzetten wanneer je wilt. En voor de tijd van nu waarin we gewend zijn geraakt aan flitsende dure videoclips is een playbackende Smokie of Boney M. in een iconisch maar archaïsch decor geen aandachtstrekker meer. De fragmenten worden gelardeerd met commentaar van min of meer bekende Nederlanders variërend van DJ's tot cabaretiers en presentators tot artiesten die destijds zelf in Toppop hun opwachting hebben gemaakt. 

De artiesten geven los van elkaar allemaal toe dat in Toppop staan in die tijd toch wel het hoogst haalbare was, het gevoel dat je het dan wel gemaakt had voert de boventoon. Vervolgens is het natuurlijk leuk om met de ogen van nu naar jezelf of anderen van toen te kijken. De kleding, haarstijl of de microfoons uit die tijd is vaak bron van hilariteit, te vergelijken met het kijken in oude fotoalbums, dan roep je ook uit: Wat had ik toen áán?!

Er worden ook wat nutteloze weetjes en feitjes aangestipt en dat is altijd interessant en grappig, maar dan wel als ze ook juist zijn. In het verleden hebben er wel eens BN'ers in soortgelijke programma's gezeten die geen idee hadden waarover het ging en hun bek maar een douw gaven. Daar kan ik, als licht autistische nutteloze muziekweetjes kenner, niet zo heel goed tegen en neig dan om naar het tv toestel te gaan roepen. Maar deze keer valt het mee, de artiesten van toen die nu naar hun vroegere zelf kijken nemen zichzelf niet zo serieus en komen met leuke anekdotes aan, terwijl de kleine wetenswaardigheden die worden opgediept door andere commentatoren ook gewoon waar zijn. En daarnaast mag er best gelachen worden om slechte playback-kwaliteiten, vreemde kapsels, bizare kleding of rare dansjes. 

Dit is een tweede serie van terugblikken uit het Toppoparchief, dat mogen er gerust nog wat meer worden.