De rups die een vlinder werd

"Zo dun zijn als een rietje, zo mager als een plank. Dat is wat ik zou willen, slank, slank, slank"

Corrie van Gorp, 1977

Mijn middelbare schooltijd was dus niet zo heel leuk hebben we uit voorgaande jubeljaarblogjes geleerd, tel daar mijn hang naar comfort food bij op en de uitkomst is een 16 jarige met weliswaar een diploma op zak, maar ook met overgewicht. Op een bepaald ogenblik kreeg ik o.a. een foto onder ogen van iemand in zwembroek wiens gezicht je niet kon zien omdat ie in een kinderwagen keek, en waarvan ik, in mezelf of hardop, dat weet ik niet meer, zei: "Jezus! Wie is dát?" Ik bleek het zelf te zijn.

Het was een vrij confronterend moment, en ik besloot er iets aan te gaan doen. Ik werkte en zat 2 dagen in de week op school en had het op beiden naar mijn zin, ik zat wat dat betreft beter in mijn vel en dus was het een goed moment om een dieet te beginnen. En áls ik eenmaal besloten heb ergens voor te gaan doe ik dat ook met volle overtuiging. Zo kon het gebeuren dat ik binnen een klein jaar 20 kilo was afgevallen. Kleding moest daar waar mogelijk worden ingenomen door mijn moeder of gewoon vervangen. 

De nieuwe slanke ik kreeg met een ander aspect te maken, namelijk dat mensen anders naar me gingen kijken. Ik was daar niet op voorbereid en wist niet zo goed wat ik er mee moest, van binnen zat nog het dikke onzekere jongetje, maar dat strookte niet met wat men zag. Dat heeft vanaf dat moment steeds als een enigszins schizofrene rode draad door mijn adolescente leven gelopen. Wat men zag was anders dan wat ik in werkelijkheid was. Men dacht een jongmens te zien die 'on top of the world' was en niet of nauwelijks benaderbaar, terwijl het allemaal onzekerheid en verlegenheid was. Het heeft voor vreemde situaties gezorgd van totaal onbegrip, foute personen en mensen die verbaasd constateerden: "Aidan is best wel aardig." Aan de andere kant gebeurden er ook veel leuke onverwachte dingen die vlinders eerder overkomen dan rupsen en waar ik met een glimlach aan terugdenk. 

Terugkijkend en wetend wat ik nu weet (die uitdrukking verfoeide ik altijd, maar je moet ouder worden eer je de strekking ervan op waarde weet te schatten) had ik er veel meer van moeten genieten in plaats van onzeker en bang voor afwijzing te zijn en het oordeel van anderen veel belangrijker te vinden dan wat ik zelf vond en wou. Een zekere man van de wereld ben ik nooit geworden, maar mijn plaats waar ik op m'n best ben heb ik met vallen en opstaan gevonden. Het is goed zo.

Juli 1981 - Mei 1982