Voor dat het zover was had ik eerst een gezellige middag met vrienden Talitha en Jan die ik al veel te lang niet had gezien, lekker bijgekletst, even een wandelingetje gemaakt met Feddy hun hondje, die op mijn huis paste toen wij bij Rasa Sayang zijn gaan eten alvorens ons naar Rotterdam te begeven naar theater 't Kapelletje waar het monologenfestival zou plaatsvinden. Leuk was ook dat Christian, Rick en Harry Talitha en Jan gingen leren kennen in real live, zij kenden elkaar tot gisteravond alleen van Facebook.
Het is een erg leuk pittoresk min of meer verborgen theatertje, waar we een viertal monologen zouden gaan zien en 3 'eendagsvliegen'. De eendagsvliegen waren acteurs en regisseurs die pas 's-ochtends aan hun monoloog begonnen om die 's-avonds te spelen. Er was een thema aan de avond verbonden en dat was 'macht', alle monologen gingen over macht in al zijn vormen. Het waren losstaande voorstellingen die toch op ingenieuze wijze met elkaar verbonden waren. Er waren er bij die ik niet zo goed begreep, maar er waren ook monologen bij die me zeer ontroerden of die er goed inhakten.
Om met de door Rick geregisseerde monoloog te beginnen: Dat ging over een vrouw die bij haar ex inbreekt en in een dialoog met zichzelf zich afvraagt waar de grens van het ontoelaatbare ligt, hoe ver ga je? Actrice Patricia Oskam speelde die vrouw en ik heb haar al vaker gezien in Rick's stukken, maar dan altijd in een ensemble. Rick werkt vanuit zijn (voormalige) beroep met mensen met een lichte beperking en deze vrouw heeft veel in haar mars, ik heb haar zien groeien in de loop der tijd, en ook nu weer had ze zichzelf, onder Rick's regie, overtroffen. Ze zette op voortreffelijke wijze een vrouw neer die met zichzelf in conflict was, durfde pauzes te nemen, had humor, was sardonisch en soms zelfs beangstigend.
Anja van Rooijen speelde een vrouw die terugkijkt naar haar middelbareschooltijd waar haar klas een leraar tot waanzin en uiteindelijk zijn ondergang dreef. Ze wilde het niet, maar ze durfde zich ook niet buiten de groep te plaatsen en deed dus mee, op latere leeftijd komt ze in gewetensnood.
Nadine Baadjou vertelde over haar leven en keuzes en vergelijkt die met het leven van haar opa die in het Jappenkamp heeft gezeten, indrukwekkend. Lotte Kok schreeuwde de frustratie van zich af over de onverschilligheid en het wegkijkmechanisme wat de moderne mens heeft, het raakte, maar Lotte zou nog wat aan haar articulatie kunnen werken.
Bij de eendagsvliegen was ik erg geraakt door het spel van een man die zijn eigen spraaktherapie naspeelde nadat hij een herseninfarct had gehad, ontroerend mooi, helaas weet ik zijn naam niet. Ook weet ik niet de naam van de jongeman die als Griek gekleed de komische wat cabareteske noot van de avond was en die het waagde vriend Harry in zijn spel te betrekken. Harry is een beminnelijk en aimabel mens, is nu dramadocent, heeft vroeger zelf geacteerd, maar voor hem is er geen grotere gruwel dan in een voorstelling betrokken te worden, en toch is hij vanuit het verleden professioneel genoeg om het toch te ondergaan, wij die hem kennen zien echter de weerstand in zijn houding en blik, maar toch, hij doet het.
Alles bij elkaar vond ik het een geslaagde avond met mooie, ontroerende, confronterende en onverwachte momenten, en bovenal met geweldig leuke vrienden waarvan sommigen elkaar, zoals gezegd, voor het eerst ontmoetten.
 |
| Het decor |
 |
| Jan, Talitha, Harry en Christian |
 |
| Jan en Talitha in gesprek met regisseur Rick |
 |
| Drieluik van Harry's glorieuze moment. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten