Nooit meer school

"School's out for summer, school's out forever,

school's out with fever, school's out completely"

Alice Cooper, 1973

Na de basisschool ben ik vanzelfsprekend naar de middelbare school gegaan, vanaf de nazomer van 1977 t/m de zomer van 1981, en dat zouden als je programma's als "De Reünie" wel eens bekijkt, de leukste jaren uit je leven kunnen zijn. Zouden. Bij mij was dat niet zo, ik heb het echt vreselijk gevonden. Vier jaar lang heb ik het ondergaan, dat is wel een accurate omschrijving. Ik ging omdat het zo hoorde, ik leerde voldoende zodat ik niet ben blijven zitten en op 16 jarige leeftijd een diploma behaalde. Toen was het klaar, hoefde ik niet meer. Ik heb het al eens eerder aangestipt, ik had best door kunnen leren, maar ik wilde niet meer en met de wetenschap van nu had ik dat achteraf beschouwd liever wel gedaan, maar c'est la vie.

Nu begrijp ik wat er destijds aan de hand was, ik werd voor mijn gevoel uit mijn vertrouwde dagelijkse omgeving gerukt en in een nieuwe situatie gedropt waarin ik me maar moest zien te handhaven. Nu weet ik dat ik een vorm van hoogsensitiviteit heb en dat veranderingen voor mij vaak wat moeilijker liggen dan bij de gemiddelde mens, dat was toen ook al zo, maar daar was destijds nog geen label voor. Ter illustratie: In de brugklas kregen we allemaal een gesprek met een leraar en één van de vragen was: 'Vond je het een grote omschakeling van de lagere school naar hier?' Ik antwoordde bevestigend. Als reactie zei de leraar: 'O, nou ja, dat kan, maar de meesten ervaren dat niet zo'. En dat was het. Need I say more.

Mensen die mij kennen als mijn bruisende sprankelende zelf die de kamer oplicht door zijn aanwezigheid hebben geen vermoeden dat ik in aanleg juist verlegen ben en heel erg kat-uit-de-boom-kijkerig. Zo ook op de middelbare school, nieuwe omgeving, nieuwe mensen, een heel andere manier van met elkaar omgaan, want puber en dus je plaats in de wereld bepalen. In dat soort situaties, die nieuw zijn, trek ik me terug, word stil en maak me zo onzichtbaar mogelijk. En juist op die leeftijd zijn velen heel erg extravert en hoe meer zij op de voorgrond traden hoe stiller ik dan werd. En dat valt op, dat word niet begrepen, mensen kunnen dan geen hoogte van je krijgen, en dat willen ze niet, je moet in een hokje geplaatst. 

Het hielp natuurlijk ook niet mee dat ik niet zo'n 'jongetje-jongetje' was, ik was niet goed met gym, de klassieke laatst gekozene, ik rookte niet, dronk niet, was niet stoer, was qua denken en doen ook wat verder dan de rest, hoefde mezelf niet zo te bewijzen door braniegedrag, kortom ik lag niet zo lekker in de groep. Ik deed er ook geen moeite voor, nam het als een voldongen feit aan dat het nu eenmaal zo was. Zodra het kon trok ik me terug, in de pauzes bijvoorbeeld, vooral even weg van het gedoe, rust in mijn hoofd brengen. Maar ik moet toegeven dat in de laatste maanden van het examenjaar, toen we allemaal zo'n 16 jaar waren, mijn in hun ogen ongrijpbare persoonlijkheid, toch wel een soort van geaccepteerd werd, ze hadden er dan ook 4 jaar aan kunnen wennen. Maar voor mij was het te laat, ik wilde nooit meer naar school, ik wilde gaan werken, en gelukkig in die tijd was er werk genoeg te vinden, met twee dagen school, want ik was met 16, zoals dat toen werd genoemd 'partieel leerplichtig'.

Dat duurde 2 jaar, het eerste jaar 2 dagen naar school en 3 dagen werken en het tweede jaar 1 dag naar school en 4 dagen werken, ook daar heb ik zelfs nog een diploma voor behaald, en die school vond ik wel leuk, dus waarom dan toch niet de schoolboeken weer ter hand gepakt? Ook hier terugkijkend een gemiste kans, maar ik had gekozen om te gaan werken.