JACQUES DUTRONC
"IL EST CINQ HEURES PARIS S'ÉVEILLE"
1968
Aantal weken: 9
Hoogste positie: 3
Aantal weken: 9
Hoogste positie: 3
Net voordat ik vrijdag naar bed zou gaan, keek ik nog even op mijn mobiel en zag dat er 'iets' gaande was in Parijs. 'Iets' bleek het grootste understatement te zijn sinds Noach zei: "Ik geloof dat we regen krijgen". De verslagen die ik las waren schokkend genoeg, ik had niet de behoefte naar de beelden te kijken. Het werd een onrustige nacht, ik kon de slaap niet goed vatten en toen ik 's-morgens wakker werd lag er een steen op m'n maag, tegelijkertijd kwam wat ik zondag in mijn blogje heb geplaatst tot me, dat klinkt nogal raar en zweverig maar zo gebeurde het nu eenmaal, ik heb het woordelijk opgeschreven en dat was alles wat ik vanuit mezelf kon. Gaandeweg de dag zag ik mensen heel duidelijke standpunten innemen, zag ik fotootjes met een waas van de Franse driekleur, zag ik verschillende iconische Parijse gebouwen al dan niet met teksten van wanhopig tot fel strijdlustig, zag ik mensen elkaar er over aanspreken dat zij zelf op de enig juiste manier reageerden op dit drama, zag ik dat er gewezen werd op diverse andere aanslagen in de wereld, alsof het een wedstrijd was welk geweld het ergste was en wie het meest politiek correct was.
Ik kon er niet zoveel mee, het overschreeuwde, ik was enkel heel erg geschrokken, had een unheimisch katerig gevoel (en nog) en meer dan het blogje zat er niet in. Behoefte aan een gezamenlijk statement had ik niet, hoewel het voor heel veel mensen belangrijk kan zijn en het ook goed is dat het er was. Maar de beoogde saamhorigheid verzandde in boosheid. Boosheid om wat er gebeurd was, maar vooral ook naar elkaar. Daarnaast heb ik de neiging me bij zulke buitenproportionele gebeurtenissen juist terug te trekken en het voor mezelf te verwerken. 's-Avonds heb ik wel het journaal bekeken en was, zoals ieder weldenkend mens, totaal verbijsterd en heel verdrietig.
Een heel klein gebaar heb ik dan toch wel gemaakt, zaterdag op mijn werk. Ik besloot om die dag uitsluitend Franse muziek op te zetten. Het is waarschijnlijk niemand opgevallen en het stelde in het licht der gebeurtenissen ook niet zoveel voor, maar ik vond het nodig. Één van de chansons die op die CD-box staat is voor mij het meest Franse, of zo je wilt Parijse lied ooit: "Il Est Cinq Heures Paris S'éveille" van Jacques Dutronc. Een hit uit 1968 die het Parijs uit die tijd beschrijft in de ochtenduren als de stad ontwaakt. Bij speurwerk voor dit blogje over het lied bleek dat door muziekcritici dit nummer in 1991 is uitgeroepen tot het beste Franstalige nummer aller tijden. Een paar weken na de release van het nummer begon in Parijs de studentenopstand en werd dit lied in herschreven versie op de barricaden gezongen: "Parijs ontwaakt!"
En nu, na de verschrikkingen van afgelopen vrijdag is Parijs de andere ochtend zoals altijd toch weer ontwaakt:
"Les journaux sont imprimés "De kranten worden gedrukt
Les ouvriers sont déprimés De arbeiders zijn bedrukt
Les gens se lèvent, ils sont brimés De mensen worden wakker, gekweld
Paris s'éveille" Parijs ontwaakt"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten