Het gaat over kleine dingen die je nooit hebt geweten en plots onder je aandacht komen, zo leerde ik onlangs door een blog van vriend André dat ik behept ben met een vorm van platonische anamnese. Vriend Christian wist mij toe te vertrouwen dat wij beiden in ons taalgebruik zowel mondeling als schriftelijk enigszins archaïsch zijn, dat woord kende ik tot op dat moment nog niet. Ook het gebruik van de computer kan me nog steeds met voor mij nieuwe handigheidjes waarvan ik het bestaan niet wist verrassen. Of van de week toen ik twee meisjes in de winkel zag die een selfie wilde maken en het hadden over 10 seconden. 10 seconden? Bij mijn foontje moet dat binnen 3 seconden. Ik vroeg me af of je dat in kon stellen dan, en ja bij nadere inspectie kon dat. Nooit geweten.
Maar veel weetjes heb ik natuurlijk van mijn ouders geleerd, kaarsvet op de vloerbedekking en ik kom met een strijkijzer en keukenrol aanzetten bijvoorbeeld. Maar zoals gezegd, ik leer nog elke dag, en dat dat je hele leven doorgaat bevestigde mijn moeder gisteren. Woensdags doen we altijd boodschappen, mijn moeder en ik, en gisteren zei ze: "We moeten iets van ontstopper hebben want mijn waterkoker is zo vies". Er zat wat aanslag op het warmte element en op de binnen wanden. "Nou, dat doe je met schoonmaakazijn" antwoordde ik haar. Dat kende ze niet. Wij hebben een fles schoonmaakazijn gekocht, en ik demonstreerde haar hoe het in z'n werk ging en de waterkoker was hierna weer brandschoon. Een wereld ging voor haar open. Dus ook als je 89½ jaar bent, ben je niet uitgeleerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten