In Memoriam: Armand

Als er iemand trouw is gebleven aan zichzelf en zijn keuzes dan is het wel de Brabantse zanger Armand (pseudoniem voor Herman Van Loenhout). Sinds het begin van zijn carrière in 1965 heeft hij zich gemanifesteerd als protestzanger van de hippiegeneratie en is dat tot aan zijn overlijden op 19 november j.l. gebleven.

Na zijn geflopte eerste single "En Nou Ik" dreigde dat ook te gebeuren met zijn tweede "Één Van Hen Ben Ik", totdat Radio Veronica de b-kant van die plaat ging draaien:"Ben Ik Te Min". Dat nummer werd een enorme hit in de lente van 1967, 14 weken in de Top 40 met als hoogste positie een 5e plaats. Het lied zou onlosmakelijk met Armand verbonden blijven, de man moet het duizenden keren gezongen hebben in zijn leven, nooit was hij te beroerd om op verzoek het lied waar dan ook ten gehore te brengen, alsof hij nooit iets anders uitgebracht had. Ondanks dat het leek of hij was blijven steken in de (hippie)tijd bleek Armand's boodschap van liefde en bloemen in het haar tijdloos. In 1998 trad hij op op Lowlands waar het jonge publiek zijn hit uit volle borst meezong.

Zijn teksten waren maatschappijkritisch, maar nooit negatief of cynisch. Op zijn platen spoorde hij zijn medemensen aan om gelukkiger te worden, al dan niet geholpen door geestverruimende middelen. Nog dit jaar maakte Armand samen met The Kik een album die op 16 binnenkwam in de album Top 100. Samen met The Kik maakte hij een kleine tour langs verschillende poppodia.
Armand is drie maal gehuwd geweest en heeft twee zoons uit zijn tweede huwelijk. Hij is 69 jaar geworden.

Drie weken geleden gaf hij, naar nu blijkt, zijn laatste interview die hij eindigde met de woorden:
"De belangrijkste boodschap? Take it easy. Iedereen weet toch dat alleen love, peace en happiness de wereld kunnen redden? We moeten niet kijken naar de verschillen, maar juist naar de dingen die ons verbinden. One world or none, weet je wel?"