Wie komt er alle jaren?

"Sinterklaas, Pieterbaas maakt u echt daar op het dak al dat geraas?"

 Kinderkoor De Hommeltjes, 1968

Zijne Heiligheid Sint Nicolaas is afgelopen zaterdag weer gearriveerd in ons land. In mijn tijd, op mijn leeftijd mag je je zinnen met deze drie woorden beginnen, kwam de man pas twee weken voor 5 december aan, dat is gaandeweg, naar ik aanneem onder druk van de middenstand, verschoven naar drie weken. Veel van wat er in mijn kindertijd rond dit fenomeen plaatsvond is uit overlevering, omdat ik simpelweg te jong was om me het te kunnen herinneren. Zo schijn ik als peuter door mijn moeder op mijn eigen stoeltje voor de TV gezet te zijn om naar de intocht te kijken. Met een hoogrode kleur van opwinding heb ik het gadegeslagen en wuifde driftig met de kinderen op de TV mee. Buurjongen Martin die ik al eens in dit blogje genoemd heb, is eens als Sint Nicolaas op bezoek geweest bij ons en had o.m een houten stepje bij zich voor mij, daar was ik zo verguld mee dat ik direct ging steppen door het huis (daar heb ik heel vaag een herinnering aan) en zag hem (als Sint) niet meer staan. 

Wat ik me nog heel goed kan herinneren waren de twee weken van schoentje zetten, de spanning of er iets in mijn schoen zat kan ik nog oproepen. Óf, ja, want er zat echt niet iedere ochtend iets in mijn schoen. Sint moest ook naar andere kinderen, zo werd mij verteld, en zo werd op opvoedkundige speelse manier mij geleerd om met teleurstellingen om te gaan. Ook weet ik nog dat ik me 's-avonds eens onhebbelijk gedragen had en ik 's-morgens een brief in mijn schoen vond van een verongelijkte Sint van de strekking stoute kindertjes krijgen niets. Wat ook achteraf hilarisch is, was dat als ik een winterpeen en water voor het paard had neergezet en dat 's-morgens tot mijn grote vreugde weg was, we die avond hutspot aten. Ik was te jong om de link te leggen.

Op school was het natuurlijk één van de hoogtepunten van het jaar. Van de kleuterschool weet ik nog dat er in een zeker jaar (1969 of 1970) witte pieten waren, die waren met witte schmink bewerkt. Of er toen al een zwarte pieten discussie was weet ik niet, maar wij kinderen namen het voor kennisgeving aan. Op de lagere school was er in die twee spannende weken in aanloop naar het heerlijke avondje altijd het moment dat achter het schoolbord een grote zak met snoepgoed hing waar we dan zo af en toe wat uit kregen. Ook werkten we toe naar het bezoek van Sint en zijn pieten aan onze school wat altijd in de gymzaal plaatsvond en waar iedere klas iets had voorbereid, Ik kan me nog herinneren dat we in de 5e of 6e klas iets hadden gedaan van 'Wie van de Drie'(wil de echte Sint dan nu op staan) en ik heb ooit zelf als kind de rol van Sint gespeeld in iets wat we opvoerden, maar wat het precies was weet ik niet meer.

Later heb ik zo nu en dan met vrienden Sint Nicolaas gevierd met surprises en gedichtjes. Alleen verloofdes en Sint Nicolaas gaan niet zo goed samen. Twee van mijn verloofdes ontstaken in woede door de gedichtjes van Sint, die altijd positief maar met een ironisch randje zijn. Nou ja, het karakter van een mens is kenbaar aan de soort grappen die hij kwalijk neemt, denk ik dan maar. En met een andere verloofde liep de relatie stuk op de avond dat we met vrienden Sint Nicolaas groots zouden vieren met getrokken lootjes, surprises en gedichtjes. Ter elfder ure moest toen e.e.a. veranderd worden zodat we alsnog een leuke en gedenkwaardige avond zouden hebben zonder de betreffende verloofde. Dit jaar gaan we met een aantal vrienden iets doen wat voor mij geheel nieuw is, maar wat me wel heel erg leuk lijkt: Het Sint Nicolaasspel.

Zo zag het houten stepje eruit waar ik zo erg blij mee was.

Sint Nicolaas 1995. Omdat ik me had ingeschreven bij een castingbureau vond Sint dat ik mijn talenten moest tonen door een liedje voor hem te zingen.

1995: Sint gunde me een blik in de toekomst, over hoe ik er uit zou gaan
zien met rimpels en al.