Kraamvisite

De titel van dit blogje maakt net zo nieuwsgierig als 'Op safari' van afgelopen maandag, want ergens gaandeweg is er het idee ontstaan dat ik niet zo veel met kinderen heb, zodat het beeld van mij op kraambezoek iets wegheeft van Cruella de Vil die naar een nest jonge dalmatiërs gaat kijken. Ik mag dat idee graag cultiveren, gewoon omdat het leuk is, maar het is niet helemaal waar. Alleen, de meeste mensen vinden álle kinderen leuk, en enkele niet, ik vind enkele kinderen leuk en de meeste niet. Dat ligt niet zozeer aan de kinderen zelf, maar aan de wijze van opvoeden of liever gezegd het gebrek daaraan. Ik ben nog van de generatie dat ouders en andere volwassenen overwicht hadden, maar nu gaan sommige opvoeders een dialoog aan en onderhandelen met hun 4 jarige en zijn er kinderen die het woord 'nee' niet kennen, dat zijn niet per definitie leukere kinderen. Of zoals vriend André het zegt: "Kinderen die nog niet zindelijk zijn maar wel al de ruimte krijgen om zich te ontplooien". Een bevriend psycholoog ziet het niet zo somber in, hij weet zich hierdoor namelijk verzekerd van genoeg werk de komende decennia. Maar goed, zelf zou ik helemaal geen goede vader zijn, ik zou extreem bezorgd zijn en absoluut niet kunnen loslaten, dus het is maar goed dat ik nooit een kinderwens heb gehad.

Op kraamvisite dus bij Johan en Greta, omdat in mijn kringen er niet veel te kramen valt, was ik onzeker over wat gebruikelijk is om mee te brengen. Ik besloot dat er een royale bos bloemen voor Greta moest komen, want laten we wel wezen, als het de mannen waren die moesten baren was de mensheid al reeds lang geleden uitgestorven. In Genesis 3:16 staat: 'Ik zal de smart van uw zwangerschap zeer doen toenemen; met barensweeën zult gij kinderen voortbrengen', vandaar bloemen voor die vrouw! Ook wilde ik iets meebrengen waar zij wat aan hadden, dus heb ik het boekje "Ga nu *#! slapen" een vertaling van "Go the fuck to sleep" meegebracht, een onmisbaar kleinood voor de jonge ouders. Een prentenboekje waarin naast prachtige tekeningen kleine rijmpjes staan die de trotse ouders gaandeweg zullen gaan herkennen als de vrucht van hun schoot slaapprobleempjes gaat krijgen: 

De wind fluistert zacht door het gras, poppedein

de veldmuisjes geven geen piep

dit duurt nu al veertig minuten

het zou fijn zijn als je eens sliep.

Vanzelfsprekend moest er ook iets voor de kleine wereldburger worden gekocht, ik besloot het ouderwets te houden met een moderne touch, dus werd het een teddybeer, maar dan wel in babyjongetjes-blauw. Woensdag is de dag van mijn moeder, dan gaan we altijd boodschappen doen, en ik had haar geïnformeerd dat ik vroeg zou komen vanwege het kraambezoek 's-middags, zij gaf me nog een leuke pluche muis mee voor de baby. Wat nooit over het hoofd gezien moet worden is dat je de eerstgeborene bij de uitbreiding van het gezin niet vergeet, ook voor hem is het een hele verandering en jaloersheid kan zijn intrede doen als het nieuwe gezinslid voor zijn gevoel meer aandacht krijgt. Dat de eerstgeborene in dit geval Mr. Bojangles, een hond, is, deed daar natuurlijk niets aan af, voor hem had ik hondenkoekjes meegenomen. 

Voor de kraamvisite reisde ik af naar het schilderachtige Gouda, ik had een trein te vroeg, en de bus zou nog 20 minuten wachten betekenen zodat ik besloot te gaan lopen. Ik had met Johan eens vanuit hun huis naar de binnenstad gelopen en ik wist dat het te doen was. Met de hulp van Google Maps enerzijds en mijn herkennigspuntengeheugen anderzijds arriveerde ik bij hun woning. Ik had geluk want de kleine Xavier was net wakker. Direct werd er een onduidelijkheid uit de weg geruimd, mijn Haagse achtergrond maakte dat ik zijn naam als 'Xaviáh' uitsprak, dat bleek niet juist, het behoort als 'Xavjee' uitgesproken te worden. We waren het er wel over eens dat hij later voor vrienden 'Ksaa' of 'Ksaav' zal zijn. Ik werd natuurlijk getrakteerd op beschuit met muisjes en mocht de kleine man zelfs even op schoot houden, dat vond hij best voor een poosje en het is een bewegelijk mannetje, z'n armpjes waren constant in beweging. Xavier is erg welkom, en ook de grootouders van beide kanten zijn er heel verguld mee, zo hoorde ik.

Ook mocht ik als kraamvisite in het kraamboek schrijven, wie ik was, hoe ik papa en mama kende en wat ik met hem eens zal gaan ondernemen. Ik heb er in geschreven dat ik ooit met hem naar de dierentuin zal gaan, het staat er zwart op wit, dus ik mag er aan gehouden worden. Ook mocht ik hem iets wensen, en ik wenste hem wat ik zijn vader zo'n jaar of 12 geleden ook heb gewenst: 'Blijf je eigen liedje zingen, zelfs al zingt er niemand met je mee'. 

Het was een bijzondere dag, 's-morgens met mijn bijna 90 jarige moeder die in haar twilight years is, gewinkeld en 's-middags zat, nog geen 14 dagen oud, kleine Xavier bij me op schoot, met een heel leven voor zich. Het contrast kon haast niet groter zijn.

De kraamcadeautjes.

Daar zit 'opa' Aidan met kleine Xavier.

Het boekje wat in geen enkele bibliotheek van jonge ouders
mag ontbreken.

En zoals elk prentenboek heeft ook deze een 'rond verhaal', het eindigt waar het begint.