Gisteren lag ie in de bus de eerste CD van de Britse swing groep Jack Pack. Ik zou niet op de hoogte van Jack Pack zijn geweest als Danielle Whitehead mij er niet met klem op geattendeerd had vorig jaar toen deze groep meedeed aan "Britain's Got Talent", voornamelijk omdat haar zwager Andrew Bourn er in zit. Op haar aanraden heb ik hun optredens via You Tube bekeken, en dit was duidelijk mijn genre. In de show zongen ze o.a. "That's Life" en "My Way" van Frank Sinatra. Uiteindelijk wonnen ze de finale niet, ze werden 3e, en dat was volgens mij een zegen in een vermomming.
Ik heb het niet zo heel erg op die talentenshows, onder meer omdat de winnaar meteen een nummer 1 hit single en album heeft, dus daar begint wat eigenlijk het doel zou moeten zijn waar naar toe gewerkt wordt door middel van veel optreden en hard werken. Vaak zie je ook dat dát het hoogtepunt is en ze daarna afglijden tot ze in de vergetelheid raken. Jack Pack was dus nummer 3 en aangemeld op hun Facebookpagina kon ik hun stappen van een afstand volgen. Ze posten van alles waar ze mee bezig waren, en zij bewandelden dus wel de weg die volgens mij zo belangrijk is, ze traden veel op in thuisland Engeland, maar ook waren er uitnodigingen vanuit verschillende andere landen van Finland tot Dubai.
Tussendoor waren er ook tegenslagen, bandlid Adam moest vanwege persoonlijke omstandigheden de band verlaten. De overige leden merkten meteen dat volgers niet per definitie allemaal leuk zijn, want sommige wilden meer tekst en uitleg dan nodig en hadden direct hun mening klaar over de overgebleven drie. Ik vond dat zij hier heel goed mee omgingen, op een gegeven moment stopte het gezeur. Korte tijd gingen Andrew, Sean en Alfie als trio door het leven, maar na enige tijd voegde Martin zich bij hen en waren ze weer een kwartet en was het tijd voor de opnames van hun eerste album.
Oorspronkelijk zou het album in de zomer van dit jaar uitkomen, maar uiteindelijk is gekozen voor eind oktober. Heel verstandig, net voordat de cadeautijd begint. Het album begint met een Bond-esque uitvoering van "Light My Fire" en eindigt met hun BGT-bijdrage "My Way". Kosten nog moeite zijn gespaard, het album is met groot orkest opgenomen, wat natuurlijk ook een must is om deze muziek volledig tot z'n recht te laten komen en met de krachtige vocalen van Martin, Alfie, Andrew en Sean is het een prachtig album geworden. 40% Standards en 60% minder bekende of nieuwe songs, en dat is ook verstandig. Dit genre vraagt om standards, maar als je daar alleen maar op leunt ga je het niet redden, ik stel zelfs voor om de verdeling 20/80 te maken, maar de tijd zal het leren.
Hun manager Anthony Andrews pakt het goed aan, zeker qua styling en uitstraling. ieder bandlid heeft zijn eigen stijl welke toch met elkaar één geheel vormt. Ik benijd Martin nog steeds om één van z'n shirts, maar dat is mijn demon, daar moet ik zelf mee dealen ;-). Hun image is zo sterk dat ze op het podium en op publiciteitsfoto's altijd in vaste volgorde staan. Ik zal ze blijven volgen in wat ze doen, en wie weet komen ze eens naar Nederland.
 |
| Op semi-spontane foto's wordt ook de juiste volgorde aangehouden: v.l.n.r. Martin, Alfie, Andrew en Sean. Meanwhile is dit het shirt wat ik zo geweldig vind. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten