Vriend Rick werkt bij het RCTH die sinds januari een samenwerking zijn aangegaan met Galerie Atelier Herenplaats en Theater Maatwerk. Zij vormen samen een plek waar mensen met en zonder beperking samenwerken aan professionele kunstuitingen, waaronder theater. Paul Röttger, directeur van RCTH zegt: "De nieuwe instelling is ons culturele antwoord op de participatiesamenleving"
Wie mag er zijn, en wie niet? En wie bepaalt dat? Mag ik er zijn? Mag die ander er zijn? Waarin lijken we op elkaar? Waarin verschillen wij? Wat kunnen we van elkaar leren? Wat betekenen wij samen voor de samenleving? Dat zijn nogal vragen, en op dit moment actueler dan ooit in de huidige maatschappij. De voorstelling kreeg dan ook de aan Shakespeare gerelateerde titel "To Be Or Not". De laatste tijd regisseerde Rick stukken, maar deze keer speelde hij mee. Vriend Harry en ik zouden Chris en Jeane, Rick's man en moeder, ontmoeten op het Centraal Station in Rotterdam, daar begon de theatersafari.
We kregen allemaal een sjaaltje uitgereikt in een bepaalde kleur, en we voelden de bui al hangen, wij zouden niet bij elkaar in hetzelfde groepje komen. Ik had een donkergroen sjaaltje en ik zag vrij snel dat ik de gelukkige was die bij Rick in het groepje zou komen, want hij had ook zo'n kleur sjaaltje om. De voorstelling begon voor het Centraal Station, de acteurs gingen dansen, rennen, schreeuwen, maakten muziek, liepen met borden rond met teksten die tot nadenken stemden, en zochten de bezoekers op die hun kleur hadden. Rick kwam mij halen en ons groepje bestond uit 7 personen. We wandelden hand in hand naar wijkpark "Het Oude Westen".
Ik kende dat hele parkje niet, maar wat een oase van rust midden in de drukke stad. Het was gisteren ook fantastisch weer, dat hadden we mee. Drie van de mensen uit het groepje waren acteur, Rick, Diana en Carla, maar ook zij zaten niet iedere voorstelling bij elkaar. Één van de teksten op de borden eerder was "Was jouw hart weleens een open wond". Die vraag stelde Diana toen we op bankjes in het park waren gaan zitten. Er kwamen mooie ontroerende verhalen los die ik hier niet ga vertellen omdat het op dat moment in dat specifieke groepje hoorde en het daar ook moet blijven, maar ik werd er enorm door geraakt. Zeker ook door het verhaal van Carla, die verstandelijk beperkt is, maar zo heel mooi over haar moeder en haar gevoel kon vertellen dat al die vragen in de inleiding heel wezenlijk werden. Lijken we niet veel meer op elkaar dan we voor mogelijk houden? Verstandelijk beperkt betekent niet beperkt in gevoel.
Na nog een bekertje thee gedronken te hebben gingen we met de bus naar RCTH, waar alle groepjes weer bij elkaar kwamen en alle acteurs een excerpt brachten van "Misa Criolla" van de Argentijnse componist Ariel Ramírez. Prachtig om te zien en te horen hoe mensen met en zonder beperking samen zongen en muziek maakten. Vervolgens gingen we met elkaar eten, een heerlijke mosterdsoep en andijvie stamppot met een artificiële bal gehakt. Mooi was het om te zien dat de mensen met een beperking waar Rick mee werkt zonder uitzondering dol zijn op hem. Parels van mensen en zo fijn eerlijk, zo dacht Fons omdat ik naast Rick's moeder zat dat ik automatisch, zo zei hij dat echt, zijn vader wel moest zijn. Die prijsloze opmerking van Fons zal me in dit vriendengroepje nog lang nagedragen worden.
Ik vond het een fantastische ervaring dat mensen die elkaar net hebben ontmoet mooie en persoonlijke gevoelens met elkaar hebben gedeeld, mensen zonder en met een zichtbare of niet zichtbare beperking, maar allemaal MENS. Ik zal over deze ontmoeting nog lang nadenken.
 |
| De voorstelling opende heftig. |
 |
| Mijn donkergroene-sjaal-groepje in wijkpark "Het Oude Westen" |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten