Glazen bol

"Ik heb niet zoveel praats meer en ik oog ook wat vermoeid, 'k heb me toen ik jong was veel te veel met bijzaken bemoeid"

Gerard Cox, 1973

De laatste maand van mijn zelf uitgeroepen jubeljaar is aangebroken, een voorzichtige blik in de toekomst is daarom wel op z'n plaats. Voorzichtig, omdat niemand in de toekomst kan kijken, en zoals het er in de wereld nu voorstaat durft geen weldenkend mens verder te kijken dan strikt noodzakelijk. Een globaal idee dus, meer niet. Ik heb het in mijn eerste jubeljaar blogje al gezegd, alles na dit jubeljaar is voor mij extra, als ik kan blijven doorgaan zoals het nu gaat ben ik dik tevreden, maar dat heb je natuurlijk niet voor het zeggen, dus als God het wil, inch Allah, zal mijn gezondheid goed blijven en dan heb je al 90% gewonnen in mijn opinie.

Als bewust kinderloze alleenstaande zal eenzaamheid niet mijn grootste demon zijn, ik heb er namelijk bewust voor gekozen om niet constant mensen om me heen te willen, maar ik werk nu nog, en heb daardoor genoeg drukte om me heen om blij te zijn als ik thuis in een oase van stilte de deur achter me dicht kan doen. Als dat in de toekomst weg zou vallen (en gezien de huidige situatie van mijn werkgever kan dat zelfs in de nabije toekomst zijn) is dat wel iets om over na te denken. In dat geval zal in eerste instantie mij achter de broek aangezeten worden om toch vooral inspanningen te verrichten om weer aan het werk te komen, een soort elkaar voor de gek houden voor volwassenen, maar het houdt je wel lekker bezig en er is altijd nog zoiets als vrijwilligerswerk.

Gisteren stelde mijn moeder dat het het meest aannemelijke is dat zij als eerste het tijdelijke met het eeuwige zal verwisselen, ze is nu 89 jaar, ik vind nog steeds dat ze minstens 100 jaar moet worden, en mijn zus die 14 jaar ouder is dan ik zou dan als volgende worden afgeroepen. "Als jij straks oud bent , dan ben je helemaal alleen" zei ze. Het geeft maar weer aan dat een moeder altijd een moeder blijft, het idee vervulde haar met afschuw. Ik stelde haar gerust dat ik helemaal niet alleen zou zijn, mijn inner circle vrienden zijn allemaal min of meer rond mijn leeftijd, hebben geen kinderen, dus zei ik haar; "Wij zullen tegen die tijd elkaar in de gaten houden, hoor". Dat doen we eigenlijk nu ook al, we zijn geïnteresseerd in elkaar delen de geweldige leuke momenten, maar zijn er ook als het eens wat minder mocht gaan voor elkaar. Zo had ze het nog niet bekeken. "Desnoods verhuizen we bij elkaar in de buurt" zei ik, maar zoals ik al beoogde in het begin van dit blogje, zover in de toekomst kijken moesten we maar niet doen, het is op het moment al spannend genoeg met wat er allemaal om ons heen gebeurt.