Me blogje

Het feit dat ik al meer dan 1700 blogjes heb gepubliceerd geeft wel aan dat ik bezig zijn met taal erg leuk vind. Spelen met taal. Hoe kun je wat je wilt zeggen het beste formuleren? Het vermogen van het begrijpend lezen bij mensen een beetje triggeren. In context nieuwe niet bestaande woorden gebruiken of letterlijk iets vanuit een andere taal vertalen om de knipoog nog duidelijker te maken. Zit er ritme in de tekst? Taal moet leven, het moet leuk zijn. Maar er zijn wel wat basisregels, en om meteen de wind uit ieders zeilen te halen; nee, mijn kennis van de Nederlandse taal is niet perfect en zeker niet foutloos, ik peins nog steeds over d's en t's of erger dt's, en er zullen in al die blogjes heus genoeg taalfouten te vinden zijn, maar ik doe wel moeite om het zo goed mogelijk te doen, ik ben niet lui in het gebruik van het Nederlands, en ik leer nog steeds.

Omdat ik weet dat ikzelf niet foutloos ben in het Nederlands, zal ik anderen ook zelden of nooit aanspreken als zij een taalfout maken, maar dat neemt niet weg dat er wel eens bloed uit mijn oren komt als ik iemand "die meisje" hoor zeggen, bij vrijwel alle denkbare stads- en streekdialecten heb ik het gevoel dat er iemand met een intelligentiequotiënt van 70 aan het spreken is, Brabants, Twents, Zeeuws, Haags, Amsterdams of Rotterdams het klinkt in mijn oren alsof Johnny de Mol en die gast met dat zeemleren gezicht en die mannendecolletés nog jaren vooruit kunnen met hun programma's over zwakbegaafden. Het klinkt, in mijn blijkbaar gevoelige oren, echt ongelofelijk dom.

Als in godsnaam de taal in geschrift dan maar goed is, maar daar mankeert ook steeds meer aan, want spreek- en straattaal worden nu ook vaker doorgevoerd op papier (lees ook digitaal), en omdat taal organisch is en in de loop van de tijd altijd aan verandering onderhevig is, menschen werden mensen, cadeau werd kado, vacantie werd vakantie, is dat tot op zekere hoogte ook te billijken, maar waar ik me al een geruime tijd -in stilte uiteraard- aan irriteerde was het foutieve gebruik van het persoonlijk voornaamwoord 'me'. Steeds meer werd 'me' gebruikt als geschreven bezittelijk voornaamwoord, me moeder, me tas, me werk, me blogje, in plaats van 'mijn' of 'm'n'. 

Ik vind dat enorm lelijk, en nu blijkt, ik ben niet alleen! Niet dat ik de persoon ben die het nodig heeft om te zeggen: "Ik heb me geërgerd en vele mensen met mij", want ik erger me gerust alleen, maar het geeft aan dat deze walgelijke verbastering een breed gedragen irritatie oproept, want 'me' is (met name) als geschreven bezittelijk voornaamwoord gekozen door het Instituut voor Nederlandse Lexicologie, na een enquête, tot stomste en lelijkste woord van 2015 en moet verbannen worden. Met goed fatsoen kunnen we 'me auto' schrijvers er nu op wijzen dat het 'mijn' of 'm'n' moet zijn. Ik werd er onlangs op gewezen dat saamhorigheid een groot goed is en hiermee kunnen wij, de 'mijn' en 'm'n' zeggers en schrijvers de verloedering van de Nederlandse taal schouder aan schouder tegengaan.