Zo'n dag

Dinsdagavond checkte ik voor het slapen gaan nog even het laatste nieuws en zag dat mijn werkgever de volgende dag surseance aan ging vragen. Ik was er niet heel erg door geschokt, omdat ik voor mezelf al had uitgemaakt dat de vraag niet was óf dit zou gaan gebeuren, maar wanneer dit zou gaan gebeuren, en zelf had ik het meer eind januari verwacht, als het boekjaar eindigt. De timing zo vlak voor kerst is niet zo gelukkig gekozen, maar geeft tegelijkertijd aan hoe slecht ze er voor staan. 

De andere dag was ik vrij en was dus niet bij de officiële bekendmaking 's ochtends met de door de firma gedicteerde lezing door de bedrijfsleider. Ervaring van het afgelopen jaar heeft me trouwens geleerd dat ik uit de media meer informatie krijg dan wat de directie selecteert mede te delen. Ik kreeg in alle vroegte vele lieve berichtjes van vrienden die het nieuws ook hadden vernomen, en ik nam zelf ook het laatste nieuws tot me. Ik moest er toch vroeg uit want ik had een afspraak bij de kapper.

Toen ik mijn fiets wilde pakken bleek de sleutel niet meer op de deur te passen die me toegang verschaft tot de algemene bergingsruimte waar mijn eigen afgesloten berging is. Dan ga je twijfelen aan jezelf. Heb ik de juiste sleutel? Zie ik nu dat er aan het slot is gemorreld? Ik zag dat mijn buurman die iedere dag met zijn fiets naar het werk gaat, die ook in de berging staat, achter zijn computer zitten. Misschien paste zijn sleutel wel. Van hem hoorde ik dat er een nieuw slot in was geplaatst en dat we allemaal 3 sleutels in de brievenbus hadden ontvangen. Nou, ik dus niet!

Gelukkig mocht ik zijn sleutel lenen en ik heb er meteen één laten bijmaken. 's Middags heb ik de bewonersconsulent een mailtje gestuurd met dit hele verhaal en met de vraag of ze alsnog mij de sleutels wil doen toekomen, en toen ik toch bezig was ook maar even gemeld dat er ook nog geen actie was ondernomen op het gat in mijn keukenvloer (waar ik op 1 december over blogde en voorspelde dat ik er verder niets meer over zou horen als ik het zelf niet zou aankaarten; waarvan acte)

Bij het boodschappen doen bij Albert Heijn had ik iets wat in een '2 en 1 gratis'-actie was, alleen registreerde dat niet bij de kassa. Ik ken dan de procedure dat je dat bij de servicebalie kan rechtzetten. Het was maar iets van €4,60, maar als aankomend uitkeringsgerechtigde vond ik dat ik die moeite moest nemen. De heel vriendelijke dame achter die balie had er aardig wat werk aan om het voor elkaar te krijgen (telefoontjes plegen, handmatig uitrekenen, was het écht wel zo, e.d.), maar ik kreeg het bedragje terug.

Omdat het toch wel een wat hectische ochtend was, kwam ik er bij mijn moeder achter dat ik mijn huissleutels helemaal niet bij me had: vergeten. Gelukkig heeft zij reservesleutels van me in huis, dus die kon ik meenemen. Met mijn moeder in de scootmobiel in de loeidrukke Albert Heijn voor haar kerstboodschapjes gedaan. Dan is zo'n scootmobiel wel een ding hoor, als je ermee door de enigszins gestreste huisvrouwen moet laveren, maar mijn moeder kan er fantastisch mee omgaan, en de meest mensen zijn heel galant.

In de namiddag weer thuis even het laatste nieuws van de surseance gelezen en 's avonds mijn collega Carla gebeld hoe de dag op het werk was. Ik had namelijk vernomen dat de curator het niet meer toestond dat er artikelen werden geretourneerd, en er tevens niet meer met cadeaubonnen kon worden betaald of airmiles verstrekt of ingewisseld. En omdat de winkel is gelegen in een wijk met vrij veel laagschedeligen die geen idee hebben van wettelijke bepalingen laat staan weten wat een curator überhaupt is, was het een zware dag geweest. Gisteren betrad ik het strijdtoneel, maar er is nu zoveel publiciteit om geweest, dat ik geen nare ervaringen heb gehad, alleen mensen die ons sterkte wensten en mee leefden. En toen was het kerst.