N(i)etwerk

Bij een ontmoeting vorige maand ben ik door de wethouder Sociale Zaken en Werkgelegenheid van Capelle uitgenodigd om deel te nemen aan een special van het Economisch Netwerk Café. Het speciale zat 'm in het feit dat het een netwerkbijeenkomst betrof voor werkzoekende 55 plussers en werkgevers. Oplettende lezers zullen nu opmerken dat ik nog geen 55 plus ben. Dat klopt, maar wat scheelt het, bovendien wordt over het algemeen alles wat boven de 50 is door werkgevers gezien als één grote grijze, vaak wegens ziekte verzuimende, langzaam werkende en niet goed presterende homogene groep. De insteek van deze bijeenkomst was natuurlijk om vooral aan de werkgevers uit te leggen dat zulks niet geheel conform de werkelijkheid is.

De bijeenkomst was in het Isala Theater, waar ik vrij regelmatig kom en ook direct door het personeel werd herkend als trouwe bezoeker. Oud voetballer, vijftiger John de Wolf, is een soort spokesperson voor de werkzoekende 50 plusser en zou aanwezig zijn, maar moest helaas wegens ziekte afzeggen. Dat maakte de bewering dat 50 plussers zelden ziek zijn plots ook wat minder plausibel. Wel was er de heer Kieft, die ik niet kende, maar ook een voetballer bleek te zijn geweest . Zijn aanwezigheid was voor mij niet helemaal duidelijk. Hij werd geïnterviewd, maar het ging voornamelijk over zijn diverse verslavingen en wat Johan Cruijff voor een man was en welke coach waarmee hij had gewerkt het slechtste was.

Interessanter was een dame van boven de 60, die haar ervaringen met solliciteren, afwijzingen e.d. deelde. Wat ze vertelde klonk allemaal bekend. Zij heeft menigmaal de telefoon gepakt na een afwijzing, en werd niet veel wijzer van de antwoorden die ze dan kreeg. Iets wat ik al dacht, en daarom nooit na een afwijzing 'verhaal' ga halen. Op de vraag of ze door al die afwijzingen aan zichzelf en haar kunnen begon te twijfelen antwoordde ze met een glashelder: Nee! En ook dat herken ik. Verder was er een jongen uitgenodigd die een eigen bedrijf heeft en zich vooral op mensen met een geestelijke dan wel lichamelijke beperking richt. Heel nobel en ook een interessant verhaal, maar zou ik daar uit moeten destilleren dat mensen van 55 plus gezien moeten worden als mensen met een beperking? In ieder geval wel als mensen voor wie werkgevers subsidies en andere financiële tegemoetkomingen kunnen aanvragen als ze ze in dienst nemen, zo vertelde een dame van het Werkplein. Zij had zelfs informatie erover bij zich die de werkgevers mee konden nemen.

Wat voor mij naar voren kwam, en wat ik eigenlijk al wist, is dat er best nog een kans is om als oude van dagen aan het werk te komen, maar dat het een soort lot uit de loterij is. Juiste moment, juiste plaats, dat werk. Ook de zalvende woorden over hoe belangrijk 50 plussers voor een organisatie zijn, de kennis, de rust, de (levens)ervaring, geen ouderschapsverlof, inderdaad aantoonbaar minder vaak ziek dan jongeren werden maar weer eens uitgesproken. Het verbaasde me na die opsomming dat de werkgevers zich niet voor de deur van het theater stonden te verdringen om ons alsjeblieft in dienst te mogen nemen.

Het was een leuke bijeenkomst, en een mooi en goed initiatief, maar vooral oude wijn in nieuwe zakken, en al zo vaak gehoord nu sinds 16 februari 2016. De netwerkborrel erna, daar moet ik maar mee leren leven dat ik dat niet kan. In het schemerdonker op naamkaartjes letten en een gesprek aangaan met door elkaar lopende mensen. Om die naamkaartjes überhaupt te kunnen lezen zou ik mijn gezicht tegen andermans borst, of erger nog borsten, moeten aandrukken en dat lijkt me gezien de huidige #metoo-cultuur geen goed plan. Ik ben ook meer het muurbloemtype, dat was ik vroeger met uitgaan ook al. In grote en onbekende groepen mensen ben ik niet op mijn best. God heeft me niet in die rol gecast. Ik floreer meer in een klein publiek.