Het is
voor de huidige LHBT-gemeenschap goed om te beseffen dat de verworvenheden die
er zijn, en die we allemaal vanzelfsprekend als vanzelfsprekend beschouwen nog
helemaal niet zo lang geleden alles behalve vanzelfsprekend waren. Het was in
de zomer van 1969, nog maar 48 jaar geleden dus, dat in New York een opstand
uitbrak toen de politie de homobar ‘The Stonewall Inn’ wilde ontruimen en onverwacht
geconfronteerd werd met bezoekers die op hardhandige wijze tegenstand boden. De
LHBT’ers waren de jarenlange pesterijen, geweld en vernederingen door de
politie op hun gemeenschap zat. Deze opstand wordt algemeen beschouwd als het
startpunt van de emancipatie van de LHBT-gemeenschap. Deze opstand, bekend
onder de naam ‘The Stonewall riots’ zijn wereldwijd het voorbeeld geworden voor
LHBT-demonstraties.
Het
ging er niet zachtzinnig aan toe. De, overigens heteroseksuele, zanger Dave van
Ronk werd door de politie het pand binnen getrokken waar zij zich hadden
verschanst, nadat er een handgemeen was ontstaan tussen de acht agenten en de
bezoekers, en sloegen hem in elkaar. De bezoekers bleven de politie
onophoudelijk aanvallen.
Het
bleef niet onopgemerkt in de buurt, bewoners en klanten van andere bars kwamen
er op af, meer dan 2000 demonstranten wierpen, onderwijl ‘Gay Power!’
scanderend, flessen, stenen en wat ze maar voor handen kregen naar de politie,
die inmiddels versterking had gekregen van 400 collega’s en de Tactical Patrol Force,
die zich eerder al had beziggehouden met het neerslaan van
Vietnam-manifestaties. Maar ook zij slaagden er niet in om de menigte te
verspreiden. Gedurende de nacht sloeg de politie willekeurig vrouwelijk
uitziende mannen, travestieten en transseksuelen in elkaar. Uiteindelijk
doofden de rellen uit, maar de geest was uit de fles. De volgende nacht was de
menigte er weer, en vijf dagen na de inval waren er opnieuw rellen.
Dit
alles gebeurde omdat de LHBT-gemeenschap niet meer weggezet wenste te worden
als tweederangs burgers, als mensen die je kon bespotten, uitstoten, uitsluiten
en verbaal en fysiek geweld kon aandoen. Ze vochten terug. Letterlijk. Het
heeft er in geresulteerd dat een maand na de rellen in New York het Gay Liberation
Front werd opgericht, welke ook afdelingen in andere Amerikaanse steden en op
universiteiten openden. Precies één jaar na de Stonewall-rellen vond de eerst
Gay Pride Parade ooit plaats, tussen Greenwich Valley en Central Park in New
York. Er waren ongeveer 10.000 deelnemers.
Na dit
kleine lesje geschiedenis weten we de reden en de oorsprong van Gay Pride, die
nadien ook in andere landen, waaronder natuurlijk Nederland, wordt gehouden. En
zal het duidelijk zijn dat het een herinnering is aan de strijd die er door de
generaties voor ons is geleverd die we levend moeten houden, dat hoe terecht
vanzelfsprekend we het ook vinden dat we mogen zijn wie we zijn als LHBT’er,
het nog maar kort geleden zo heel anders was. Erger dan dat, er zijn nog landen
op de wereld waar op homoseksualiteit de doodstraf staat of op z’n minst
martelingen en gevangenisstraf. En laten we onze ogen ook niet sluiten dat de acceptatie
van LHBT’ers in westerse landen, dus ook in Nederland niet altijd meer evident
is.
De strijd
is dus nog niet gestreden. Sterker nog, ik denk dat de LHBT-gemeenschap, zoals
elke andere minderheid in de samenleving, hun verworvenheden moet blijven
bewaken en daar waar nodig aanscherpen. Alert blijven is dus het credo. Er zijn
talloze mensen en organisaties die zich, vaak op vrijwillige basis, daarvoor
inzetten en dat is bewonderenswaardig. Zij zetten dat, wat de voorvechters voor
onze gemeenschap zijn gestart in de zomer van 1969, voort. Nooit meer in de
kast, ‘we’re out and we’re proud’, ‘we’re here, we’re queer. Get used to it’.
Één van
die vrijwilligersorganisaties is sinds 2010 ‘Pink Terrorists’ die vanuit
Amsterdam opereert en op de radio aldaar een wekelijks programma heeft op
woensdag. Daarnaast zetten zij zich in om zoals zijzelf zeggen ‘Positieve initiatieven uit de LHBT
gemeenschap een platform te bieden om zo kracht, flexibiliteit en creativiteit
van deze gemeenschap te laten zien’. Onze eigen Quirine Lengkeek is bestuurslid
van ‘Pink Terrorists’. Zij vroeg mij in de column van vandaag te verwerken wat
ik van de naam ‘Pink Terrorists’ vind, in haar achterhoofd natuurlijk het
antwoord al wetend. Ik vind dat wat zij als organisatie voor ogen hebben
volledig wordt ondermijnd door voor de naam ‘terrorists’ te kiezen. Dan kun je
er afzwakkend het woord ‘pink’ ervoor zetten, maar ook ‘Roze Terroristen’ geeft
mij een unheimisch gevoel, daar draagt hun logo van een ogenloos hoofd met een
roze bivakmuts op, alsook het gekozen lettertype, mede aan bij. Überhaupt, maar
in deze tijd vooral, associeer ik termen als terroristen en terreur absoluut
niet met iets positiefs, terwijl dat wat zij als organisatie willen wel
activistisch maar zeker niet terroristisch is. Daar zit wel een duidelijk
verschil tussen. Mijn column van vandaag heeft dan ook als titel ‘Pink
Warriors’, ‘Roze Strijders’, denk er eens over na lieve mensen van ‘Pink
Terrorists’, dat klinkt toch veel liever en dekt de lading beter.
Zelf
ben ik van de generatie direct na de Stonewall-rellen. Buiten het gebruikelijke
gevecht in en met mezelf en een vervelende middelbare schooltijd heb ik de
vruchten geplukt van wat zij in gang hebben gezet. Ik ben niet veel
moeilijkheden tegengekomen. Ik ben niet iemand om op de barricade te gaan
staan, maar, tot het uiterste getergd weet ik niet wat ik zou doen, zelfs al
ben ik nu langzaam in mijn schemerjaren aan het komen.
Er zijn
zoals gezegd anderen die doorgaan met de strijd, wat in principe een goede zaak
is, al denk ik soms dat het hier en daar ook wat doorslaat. Ik doel daarbij
vooral op de doorgeslagen identiteitspolitiek , het hele alfabet aan letters
met eventuele adjuncties die aan LHBT wordt toegevoegd omdat er naast lesbisch,
homo- en biseksueel en transgender nog 83 andere soorten geaardheid zijn. Je
kunt overal wel een punt en een probleem van maken, maar misschien is het goed
om eerst bij jezelf te rade te gaan of het niet iets in jezelf is, en het jouw
eigen zelfbeeld is waar je aan kunt werken voordat je het meteen al projecteert
op de maatschappij en de slachtofferrol aanneemt.
Er
zullen altijd mensen blijven die homoseksualiteit vanuit het diepst van hun wezen
afkeuren. Of dat echt vanuit henzelf komt of dat een geloof wat zij aanhangen
hen dat voorschrijft, en ze het zonder zelf na te denken als enige waarheid
aannemen laat ik even in het midden. Feit blijft dat wie of wat je ook bent
door anderen kan worden afgekeurd, ieder mens is nu eenmaal verschillend van de
ander, met andere normen en waarden. En als je eerlijk naar jezelf bent kijk je
zelf ook wel eens op van hoe een ander in het leven staat. Verbaas je er over,
en accepteer vervolgens gewoon het feit dat het hun manier van leven is, en ga
door met ademhalen. Niemand wil in de kast of in de schaduw leven, voor
iedereen moet en mag er ruimte zijn. Ronnie James Dio zong het al in 1975 op de
hit ‘Love Is All’ van Roger Glover: ‘Although
we’re wearing different faces, nobody wants to hide’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten