Op mijn eigen bescheiden manier probeer ik u, mijn lezers, elke dag een 'happy vibe' te geven, dus durfde ik het aan om deze zondag voor mezelf in te ruimen. Na elf jaar is het nog steeds heel fijn om te doen. In de loop der jaren heeft er wel een verschuiving plaatsgevonden van enkel de zaken beschrijven heel dichtbij tot steeds vaker mijn verwonderde immer licht ironische blik op de wereld en de maatschappij in brede zin. U en ook ik zouden het geen elf jaar volgehouden hebben als ik enkel maar zou schrijven over wat ik gisteren heb gegeten en met wie, daarnaast is schrijven ook de kunst van het weglaten, niet elke stap en iedere ademteug hoeft benoemd te worden. Anders wordt het een soort schoolkrantbijdrage van een basisschoolleerling, of zoiets als de stagiaire van 'Lucky TV' in dit filmpje. Daarnaast moet er een begin, middenstuk en eind in zitten met enige samenhang en een bepaald ritme.
Omdat ik het leven in het algemeen en het mijne in het bijzonder niet al te serieus neem, iedereen doet volgens mij maar wat, zijn de meeste van mijn blogjes ook gewoon ter leering ende vermaeck, met zo nu en dan een onderwerp wat net even wat dieper gaat, anders zou het allemaal wel erg oppervlakkig worden. De oorlog in Oekraïne, de pandemie of de opkomst van extreem rechtse sympathieën kun je natuurlijk niet negeren en vervolgens enkel bloggen over een vakantie die niet door gaat of een postpakketje wat te laat is en hoe vreselijk dat allemaal wel niet is. Ik ben erg voor het en en principe, schrijven over een lekkage van de badkamer en de hilarische wijze hoe daar op wordt geacteerd afwisselen met serieuze maatschappelijke onderwerpen al dan niet mondiaal. Dan blijft het voor u en mij verrassend.
Elf jaar dus. Ik heb er nog steeds zin an en ik hoop u ook om elke dag, of zo nu en dan, m'n blogjes te lezen. Als ik iets heb geleerd in dit leven is het dat niets voor altijd is, ooit zal het een keer stoppen, maar nu nog niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten