De toespraak op de uitvaart van mijn moeder, aankomende mei alweer vijf jaar gelden, besloot ik met de volgende woorden: En nu is al haar werk hier gedaan, ze heeft haar zondagse kleren aan en gaat op weg naar een andere tijd, naar een ander bestaan'. En toch heb ik het gevoel dat mensen die zijn overleden niet meteen helemaal weg zijn, laat ik het zo benoemen, hun energieën zijn er nog. Zeker mijn moeder, die was zo verbonden met ons, ons laatste gesprek op de dag dat ze in de nacht zou overlijden ging daar ook over. Maar ook mijn vader die in oktober 2005 is overleden was niet meteen weg.
Mijn vader en ik hadden iets met lieveheersbeestjes, van kinds af aan was dat al zo. Na zijn overlijden moesten er zaken geregeld worden en ik werd verwacht in een kantoor ergens op de tweede etage om een afspraak te maken voor iets wat mijn vader nauw aan het hart lag. Ik stond te wachten bij de balie toen ik iets voelde kriebelen in mijn nek. Een lieveheersbeestje. In een kantoor. In november. Lange tijd heb ik opvallend vaak lieveheersbeestjes in huis gehad, zomer en winter, soms zelfs op mijn dekbed. Vaak zag ik er één of soms een paar op verschillende plekken in huis als het wat minder ging en het gaf me altijd het gevoel dat het dan wel goed zou komen.
Mijn moeder had een klein orchideetje waar ze heel trots mee was. Elk bloempje wat uitkwam werd met veel liefde bewonderd, en ze was er heel precies mee hoe het water moest krijgen e.d.. Na haar overlijden ging het orchideetje met mij mee. En het heeft ongelooflijk veel bloemen gegeven, meer nog dan toen het bij mijn moeder thuis stond. Het gaf me het gevoel dat mama op die manier liet blijken nog steeds een oogje in het zeil te houden.
De lieveheersbeestjes heb ik al in geen tijden meer in huis gehad en gisteren heb ik het orchideetje wat is doodgegaan weggegooid. Verdrietig? Nee, ik denk dat zij beiden nu hebben kunnen loslaten en daar zijn waar ze horen te zijn. Waar dat is? Geen idee. Of er überhaupt iets is? Ook geen idee. Maar zo voelt het. En, zoals ik wel eens heb verteld, zo nu en dan komen ze op visite, in mijn dromen. Ik word dan altijd met een glimlach wakker. Ze waren er weer even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten