Volgende maand word ik, als God het wil, weer een jaartje ouder. Ik sta er niet heel erg bij stil en doe er al jaren niet meer aan. Dat heeft niet zozeer met leeftijd te maken, ik ken twee mannen van over de zestig waarvan de één secuur bijhoudt wie hem op welke wijze heeft gefeliciteerd of van wie hij wat heeft mogen ontvangen en de ander die iedere felicitatie als een klap in het gezicht ervaart omdat het ouder worden hem zwaar valt. Mij maakt het de pis niet lauw, als mensen geen idee hebben, prima, en als anderen mij op wat voor manier dan ook feliciteren ontvang ik dat met alle soorten van genoegen. Het is wat het is, een mens verjaart nu eenmaal eens per jaar.
Als kind is dat natuurlijk anders. Bij ons thuis werden verjaardagen volgens een bepaald stramien gevierd. Allereerst 's morgens aan de ontbijttafel cadeautjes op en rond je bord en er was natuurlijk taart of mijn vader had tulband en kleine cakejes gebakken, die wij later leerden kennen als cupcakes. 's Avonds mocht ik kiezen wat ik wilde eten, dat is jarenlang hetzelfde geweest, spinazie met biefstuk en vlaflip toe. Ach, hoe eenvoudig was het leven toen. Ik moest er van de week weer eens aan denken, met een weemoedige glimlach. Vooral omdat vroeger vlees het belangrijkste van de hele maaltijd was voor mij, en ik nu niet zo heel erg dol meer ben op vlees. Ik ben geen vegetariër, maar ik eet veel minder vlees dan vroeger. Dat kan ook bijna niet anders, want vroeger at ik elke dag vlees. Daar moet ik nu niet meer aan denken.
Als ik in de supermarkt voor die enorme koelkasten met vlees sta, dan vind ik dat niet per se erg aanlokkelijk en heb soms zelfs een gevoel van walging. Aan de andere kant kan ik wel weer heel erg zin hebben om bij Loetje eens in de zoveel tijd een biefstukje te gaan eten. De nadruk ligt op 'je', want vlees van Flintstone proporties wat vooral door de 'echte barbecueënde man' als het summum wordt ervaren is niet aan mij besteed. Maar doorgaans kies ik voor vleesvervangers waar nu echt zoveel keus in is, dat vlees eigenlijk niet meer hoeft. Van de week had vriendin Talitha een heerlijk gerecht gemaakt met vegetarische worstjes, en die smaakten voortreffelijk. Zo maak ik steevast pastasaus met vegetarisch gehakt, omdat het in dat geval om het mondgevoel (jeukwoord) gaat, je mist het 'echte' gehakt absoluut niet.
Dat minder vlees eten is heel organisch gegaan, een mens wordt wat bewuster van de wereld om hem heen, nou ja sommige mensen niet, die zijn enkel bewust van zichzelf. Daarnaast is er zoveel keus aan alternatieven. En wat mijn vader altijd zei: 'Je smaak verandert met de jaren', dat is natuurlijk ook zo. Vroeger dronk ik koffie met suiker en melk en at ik pindakaas op brood met suiker, daar gruwel ik nu van. Ik denk zomaar dat er in de toekomst, u en ik maken dat niet meer mee, heel vreemd op onze tijd wordt teruggekeken, überhaupt, maar zeer zeker ook dat men met oprechte verbazing en een licht vomeren in de mond kennis neemt van het feit dat wij vlees aten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten