In mei zal de 67e editie van het Eurovisie Songfestival weer plaatsvinden. Van de 37 deelnemers zijn er nu al 25 bekend. Zoals u van mij gewend bent zal ik t.z.t. elke inzending ter leering ende vermaeck weer van commentaar voorzien in mijn blogjes in de Euroviseweek. Ik weet dat velen van u er naar uitkijken en ze op de avonden zelf op schoot hebben liggen om, naast de leuke visies van Cornald Maas en de overbodige bijdrages van Jan Smit, voordat het desbetreffende land aantreedt, het nog even tot zich te nemen.
Ik heb me op dit moment nog niet echt verdiept in wat andere landen doen, ik heb Italië en België gezien en gehoord, maar zodra alle 37 bekend zijn zal ik mezelf er op loslaten. Sommige landen doen nog aan voorrondes, zoals wij in het verleden ook hebben gedaan, maar daar waag ik me niet aan. Ik bedoel, too much is too much, ik hoor wel wat de uiteindelijke keuze is. Ik heb wel vernomen dat Loreen de zangeres die in 2012 voor Zweden uitkwam en het festival toen won met 'Euphoria' weer in de race zit aldaar om nogmaals mee te doen. Zo'n beslissing van een artiest die al eens gewonnen heeft om het nog maar weer es te proberen is nooit uit luxe genomen. Waarschijnlijk wil het niet meer zo lukken met haar carrière en is zo'n groot aandachtmoment als het Eurovisie nu eenmaal is een poging om het weer vlot te trekken. In het verleden is het enkel Johnny Logan twee keer gelukt om als zanger het festival te winnen, in 1980 en 1987, beide keren voor Ierland, en de tweede keer was voor hem, qua carrière, inderdaad een d'r op of d'r onder moment.
Gisteren is het liedje waarmee Nederland naar het Eurovisie Songfestival gaat als 25e land bekend geworden. En daar heb ik natuurlijk wel naar geluisterd en gekeken. In Nederland is er, zoals reeds gezegd, al jaren geen voorronde meer, maar is er een select incestueus groepje dat een artiest en nummer naar voren schuift die gaat. Dit jaar is het een duo, Mia Nicolai en Dion Cooper. Geen mens weet wie het zijn, maar dat geeft niet, ik had destijds ook nog nooit van Douwe Bob, Ruth Jacott en Duncan Laurence gehoord en die laatste heeft toch mooi het festival gewonnen in 2019. Hij is, denk ik, mede daardoor ook aan het selecte groepje toegevoegd, sterker nog, hij is, naast Mia en Dion één van de vijf componisten en tekstschrijvers van het liedje waarmee ze gaan, 'Burning Daylight'. En dat is te horen, het is gewoon 'Arcade' deel twee, met veel 'ohoho' en 'ahaha' en dezelfde muzikale loopjes als in het winnende nummer van Duncan. Maar zoals u weet behaalde successen in het verleden geven geen garanties voor de toekomst.
Ik zal natuurlijk eerst de andere 36 inzendingen moeten horen wil ik dit liedje kunnen plaatsen in het geheel. Maar ik weet nu al dat ik België en Italië beter vind. Ik vind de stemmen van Mia en Dion niet heel prettig en het is nogal een depressief liedje met een ruzie-achtig clipje om het te promoten, daarnaast zijn het beiden niet heel aanvallige types. Dat en het feit dat het een mindere kopie is van 'Arcade' maken dat ik niet heel enthousiast ben. Maar ik vond S10 vorig jaar ook echt te vreselijk voor woorden, en dat scoorde niet slecht, een elfde plaats in de finale en bovendien vonden heel veel mensen, met name jongeren, het een geweldig nummer. Vandaar ook altijd de 'ter leering ende vermaeck' bij mijn commentaren. Smaak en twisten, u weet toch.
Het clipje kunt u hier zien.
 |
| Dion Cooper en Mia Nicolai. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten