vrijdag 17 maart 2023

Dionne Warwick: The Warner Bros. Recordings

Voor mij is Dionne Warwick altijd meer een bijzangeres geweest, waarvan ik met name haar jaren zestig repertoire leuk vind. Dat bestaat uit nummers geschreven door Burt Bacharach en Hal David. Tijdloze klassiekers als o.m. 'Anyone Who Had A Heart', 'Walk On By' en 'Don't Make Me Over'. In 1980 had ze ineens een wereldhit met 'I'll Never Love This Way Again' en brak er een tweede succesvolle periode voor haar aan waarin ze met gerenommeerde tekstschrijvers en componisten een hele rij albums maakte bij Arista Records.

Van die periode is een tijdje geleden een boxje uitgekomen met twaalf cd's en allerlei bonustracks die heb ik aangeschaft en nu is er van die niet zo succesvolle periode tussen 1972 en 1977 ook een boxje verschenen met de albums en losse nummers opgenomen in die periode. Toen Dionne naar Warner Bros. ging nam ze in eerste instantie Burt en Hal mee. Op het eerste album uit 1972 simpelweg 'Dionne' getiteld zijn zeven van de tien nummers dan ook van hun hand en bovendien produceerden ze het album (Grappig is dat het eerste album voor Arista in 1979 ook de titel 'Dionne' heeft meegekregen). Onenigheid tussen Burt en Hal zorgde ervoor dat Dionne het ineens zonder hen moest doen. Vanwege hun contract bij Warner waren ze nog wel verplicht om voor en met haar een album te maken, rechtszaken volgden, maar nee, een samenwerking zat er niet meer in. 

De daarop volgende jaren was Dionne zoekende, zoals in het uitgebreide begeleidende boekje staat te lezen. Niet de minsten boden hun diensten aan, Holland/Dozier/Holland, Ashford & Simpson, om maar wat mensen te noemen, maar het echte grote succes bleef uit. Een lichtpuntje was in 1974 haar samenwerking met de Detroit Spinners, hun single 'Then Came You' werd een grote hit, nummer één zelfs, en een plan om een gezamenlijk album te maken werd gesmeed maar nooit gerealiseerd. Maar zoals eerder vermeld is het allemaal goed gekomen met Dionne.

Ik heb dit boxje ook gekocht, en zo is ze van een bijzangeres ineens een zangeres geworden waarvan ik best veel heb nu. Maar echt beklijven doet ze me niet, het is me iets te veilig en te vlakjes allemaal, lift muziek, prettig in het gehoor, maar meer ook niet. Toen ze vorig jaar optrad in de Doelen in Rotterdam gingen vrienden erheen, maar ik hoefde niet zo nodig. Het was een leuk concert, zo hoorde ik later. Dionne was eerder gevallen maar kwam toch, destijds 81 jaar, met pantoffeltjes aan optreden. Dat separeert natuurlijk wel de écht grote artiesten van de huppeltutjes. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten