Toen was geluk... #133

Al jaren vier ik mijn verjaardag niet meer, de drukte die dat met zich meebrengt is, zoals u weet, niet mijn kopje thee. Maar ik doe er verder niet spastisch over, zoals sommigen die als door een wesp gestoken reageren op een welgemeende felicitatie of ontstemd raken van een gestuurde felicitatiekaart. Die mensen bestaan en hebben vaak wat moeite met het ouder worden an sich. Mij kunt u gewoon feliciteren als u dat wilt of het niet doen, het is mij egaal. Ik behoor nu ook weer niet tot de mensen aan de andere kant van het verjaarspectrum die op de diverse socials zichzelf feliciteren of anderzijds laten weten dat ze jarig zijn. Dat kinderen dat doen begrijp ik, maar volwassenen. Serieus?

Als kind keek ook ik natuurlijk uit naar mijn verjaardag, daar hoorde bepaalde rituelen bij die de feestvreugde verhoogden. Allereerst bakte mijn vader vanzelfsprekend tulband en cakejes de avond van te voren. 's Morgens bij het ontbijt de cadeautjes, in die tijd aten gezinnen nog met elkaar aan tafel ook doordeweeks. Het trakteren op school was ook een hele ceremonie. Het was toen nog niet zo dat (luizen)moeders malkander de loef af wilde steken met de traktaties van hun kind. En in mijn tijd was er ook geen protocol over wel of geen snoep. De ceremonie was meer dat we van te voren gingen besluiten wat het zou gaan worden. Ik kan me de eigen gebakken cakejes van mijn vader nog herinneren en mini Marsjes en Milky Waytjes toen die nét op de markt waren. De docent kreeg steevast een chocoladereep. Dat was een stilzwijgende standaard. 

Het werd gevierd met familie en vrienden. Een kinderverjaardag met kinderen kan ik me maar heel sporadisch herinneren, één of twee keer. Ik was als kind al niet zo goed met kinderen. Altijd een soort Sheldon Cooper achtige volwassene in een kinderlichaampje geweest denk ik. Wat wel tot de verjaardagetiquette behoorde was dat ik mocht kiezen wat ik wilde eten. Dat was elk jaar hetzelfde: spinazie met aardappeltjes en een biefstukje met als toetje vlaflip. Niks buitenissigs, ik was, en ben nog steeds, heel gelukkig met kleine dingen. Die doen 't 'm zongen Saskia en Serge al.