The great American songbook

Het mag zo onderhand bekend zijn dat muziek een heel belangrijke plaats inneemt in mijn leven, en dan ben ik ook nog zeer breed georiënteerd, van Nederlandse smartlappen en kleinkunst tot rockmuziek, van Eurovisie Songfestivalliedjes tot mainstream top 2000 materiaal, wel moet ik daar bij aanmerken dat na de jaren 90 mijn interesse in de hedendaagse muziek wat is afgenomen, uitzonderingen daargelaten. Ik richt mij dus vooral op de vorige eeuw, en als mij gevraagd wordt wat ik nou echt lekkere muziek vind, dan zal ik antwoorden; the great American songbook. Amerikaanse Jazz en licht muziek, en dan veelal de jaren 50 en 60, waarin zangers en zangeressen vaak ook songs recycleden van de decennia ervoor, met, heel belangrijk, een echt orkest met echte instrumenten!

De grootste naam is daarin, voor mij, Frank Sinatra, die man heeft zo'n fijne stem (zijn nickname was 'The Voice'), dat niemand er volgens mij een hekel aan kan hebben. Ik zet regelmatig in de winkel een CD van hem op, en krijg dan steevast te horen: "Wat heeft u een heerlijke muziek op staan". Ook als ik een etentje heb, dan is de muzikale omlijsting muziek van hem of van de vele anderen die zich dit repertoire tot het hunne hebben gemaakt. 

Naast het oeuvre van Frank heb ik ook generatiegenoten van hem als Sammy Davis Jr., Eartha Kitt, Eydie Gormé, Lena Horne, Doris Day en Ella Fitzgerald. Die laatste zangeres is ook bekend om het 'scatten', en daar trek ik de grens. Dat zijn minutenlange nummers waarin de artiest klanken uitstoot in plaats van tekst, 'piepelepiepelepoodowapalipapapapapa' en dat dan zo'n minuut of 10 lang. Dat vind ik dus vreselijk, dat zal ongetwijfeld échte jazz zijn, maar ik hou van tekst en mooie orkestraties, niet dat zenuwachtige gepingel.

Grappig is dat ik in het genre steeds weer 'nieuwe' ontdekkingen doe, die niet nieuw zijn natuurlijk, vaak zijn de uitvoerenden al overleden, maar voor mij geldt het als openbaring. Momenteel ben ik me in het oeuvre van Peggy Lee en Julie London aan het verdiepen, en één van de fijne dingen van het wereld wijde web is dat inzichtelijk is gemaakt op diverse pagina's wat een artiest heeft uitgebracht, zodat ik daar naar kan zoeken in de platenbieb en op muzieksites. Op toekomstige kaarsverlichte dinertjes kunnen dus zomaar de romantische en vrolijke liedjes van Peggy en de zwoele fluisterstem van Julie te horen zijn.

Frank Sinatra

Peggy Lee

Julie London