Tegenwicht

Het zijn vaak kleine menselijke berichtjes in de krant die me heel vrolijk kunnen stemmen, omdat ze zo'n fijn tegenwicht geven aan de vaak schokkende feiten die ook door menselijk handelen plaatsvinden. Toen ik vorige week blogde over de gestolen collectebussen die voor de doodzieke 4 jarige Fady waren bestemd, waren er al mensen, zelfs buiten onze landsgrenzen, die het zich zo aantrokken dat er meer geld werd gedoneerd dan er in de gestolen bussen zat. Dat vind ik fantastisch om te horen, wat geenszins betekent dat ik de dief niet veracht om zijn daad.

Als ik stoere brandweermannen in, ik meen Slovenië, op hun kop in een put zie hangen om jonge eendjes te redden, geloof ik tóch in het goede van mensen, en zolang dat soort ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen ook op het wereld wijde web worden gedeeld, is dat een krachtig tegenwicht voor al die filmpjes die men meent te moeten delen waarin dieren worden mishandeld. Ik hoef die beelden niet te zien, en nee, ik sluit mijn ogen er niet voor, maar ik geloof het zo ook wel zonder dat ik de filmpjes bekijk, om van de buitensporige agressieve reacties eronder nog maar te zwijgen. 

Wat er op regeringsniveau in landen gebeurd daar hebben we geen grip op, kijk naar Griekenland waarvan ik de premier letterlijk heb horen zeggen: "Dan staat Griekenland weer op eigen benen", refererend aan de 85 miljard (€ 85.000.000.000) die het land als steun waarschijnlijk zal ontvangen. Welke eigen benen?? Maar de gewone Griek die net zoals wij kleine levens leiden, met hopelijk werk, familie, vrienden, een huis, kleine dromen, daar vallen de hardste klappen. 

Het gaat om de mensen onderling, laten die regeringen nou maar doen, verkiezingsbeloftes worden altijd met voeten getreden, van links of rechts, daar kijken we echt niet meer van op. Laten we het met elkaar nou gewoon leuk hebben op microniveau, en wat over hebben voor elkaar en eens goed om je heen kijken, dan kun je zomaar ineens zonder dat je het zelf beseft een heldendaad verrichten, zoals Samir el Harracha.

Hij was op weg naar de moskee en fietste langs een brandende woning, hij bedacht zich geen moment en trapte de deur van de woning in. "Er was een jongen die me stomverbaasd zat aan te kijken, dat snapte ik wel, er stond ineens een druk gebarende Marokkaan in een jurk in zijn woning". "Ik schreeuwde dat hij naar buiten moest gaan vanwege brand op zolder, dat deed hij meteen. Toen ben ik de trap op gerend om te zien of er nog mensen aanwezig waren, maar dat was niet het geval".

Samir was niet bang. "Ik vond het mijn plicht om dat te doen, ik wist niet wat ik aan zou treffen, maar je kunt mensen niet in de val laten zitten. Iedereen ziet me nu als held, maar zo voel ik me niet". 

Ik vind Samir wel een held, zelf zou ik, denk ik, als enige actie 112 gebeld hebben. Ik vind dit weer zo'n bericht waar ik het fijne gevoel bij krijg dat, hoewel ik er vaak ernstig aan twijfel, daar moet ik eerlijk in zijn, het uiteindelijk wel goedkomt, het tegenwicht van mensen die goed willen ten opzichte van mensen die van geen goed willen weten weegt veel zwaarder. 

Samir el Harracha