De vaart der volkeren

Er zijn mensen die bij alle verandering of nouveauté's vooraan staan, zij juichen alles wat nieuw is enthousiast toe. Zij weten bijvoorbeeld al wanneer er een nieuwe smartphone op de markt zal verschijnen en willen die het liefst dezelfde dag nog in hun bezit hebben. Ik kan nu al wakker liggen van het feit dat in november mijn abonnement afloopt en ik een ander telefoontje moet mag uitzoeken. Ik weet wel het hóeft niet, maar ik snap ook wel dat het verstandig is dit wel te doen. Ik kreeg van de week al een mail van mijn provider met op jolige Veronica-toon: "Binnenkort mag jij verlengen!". De bedoeling is dus om mij nu al helemaal gek van begeerte te maken naar wat er nu weer allemaal kan en moet, maar ik word er alleen maar nerveus van en schuif het zover mogelijk voor me uit. Ik benut lang niet alle mogelijkheden van mijn foontje, dus ik kijk voornamelijk ook op prijs en omdat ik op aanraden van vrienden ooit met HTC ben begonnen hou ik mij daar angstvallig aan vast, die begrijp ik. Maar ik heb nog tot november.

Ik ben meer van het langzaam iets toelaten in mijn leven. Zo kwam ik er heel organisch achter dat ik al weken met maar één stuiver vijf eurocent in mijn portemonnee liep, dit omdat ik eigenlijk alle aankopen met pin betaal. Tegelijkertijd had mijn moeder (89) een nieuw zeer handige pasjeshouder in haar bezit, een klein hard schalen doosje met een harmonica interieurtje waardoor je alle pasjes in één oogopslag ziet en ze ook makkelijk kan pakken. Ik doe samen met haar haar boodschappen en merkte hoe handig het doosje in gebruik is. Ik moest steeds in mijn portemonnee zoeken waar de juiste pasjes zitten, dus dan komt er een verbinding tot stand in mijn hersentjes en besluit ik tot de aanschaf van ook zo'n doosje. Het feit dat mijn hoog bejaarde moeder eerder met de tijd meegaat dan ik, daar ga ik maar niet dieper op in om psychiatrische kosten uit te sparen. Nu heb ik dus een overbodige portemonnee, want alle pasjes zitten nu in het doosje, maar toch heb je soms wat (klein)geld nodig, je zal maar in de stad lopen en de retirade willen bezoeken, dan heb je toch wat muntjes nodig voor de dame die het uitbaat of om de tourniquet in beweging te zetten bij een onbevrouwde retirade. Dus laat ik 'm nog maar in mijn tas zitten en zal een luttel bedrag pinnen om er in te doen voor toiletbezoek en je-kunt-nooit-weten.
Maar als een kind zo blij ben ik met mijn handige pasjeshouder!