donderdag 31 december 2015

2015

Als ik, traditiegetrouw inmiddels, de laatste dag van het jaar terugkijk op het afgelopen jaar 2015, stel ik vast dat het in verschillende opzichten een bewogen jaar was. Allereerst de terreur die op verschillende plekken in de wereld plaatsvond en nog steeds plaatsvindt, ver weg en angstig dichtbij. De vluchtelingenstroom die mede daardoor op gang is gekomen en nog steeds voortduurt, mensen die desperaat hun land verlaten in de hoop ergens anders vrede, vrijheid en rust te vinden, ook in Nederland. De ontroerende lieve initiatieven die worden genomen om deze mensen een warm welkom te heten, maar ook de niets ontziende haat van weer anderen die menen dat de 'grenzen dicht moeten' en 'eigen volk eerst' scanderen. Dat laatste blijft me verbazen, maakt me verdrietig en boezemt me ook wel angst in, het doet me denken aan de periode voor de bange jaren 40-45.

Voor mij persoonlijk was het mijn jubeljaar, waar ik in het blogje van gisteren bij stil heb gestaan. Ik werd 50 en heb dat 'gevierd' door voor het eerst alleen een paar dagen weg te gaan, naar mijn geliefde stad Londen. Zoals ieder jaar ben ik ook weer ontzettend blij en dankbaar dat mijn lieve oude moeder nog bij ons is. Haar gezondheid is broos, maar steeds verbaast ze me weer door haar veerkracht en doorzettingsvermogen, ondanks dat haar wereld steeds kleiner wordt en ze steeds minder kan. Aankomend jaar hoopt ze op 20 mei de gezegende leeftijd van 90 jaar te bereiken.

En wat heb ik weer vele leuke en onvergetelijke momenten, avonden, dagen en weekenden met mijn fantastische vrienden beleefd. Theaterbezoeken, musea, uitstapjes, etentjes, mijn surpriseparty voor m'n verjaardag, toen het even wat minder ging stonden ze ook voor me klaar. Jullie zijn stuk voor stuk parels, ik hou van jullie.

Begin dit jaar werd er door het bedrijf waar ik werk een bom gedropt waarvan de rookwolken het hele jaar door zichtbaar bleven, om vlak voor kerst het onvermijdelijke en ook de te verwachten mededeling te doen dat een faillissement eigenlijk onafwendbaar is. Er worden andere woorden gebruikt en, tegen beter weten in, hoop geuit dat het zo'n vaart misschien niet zal lopen, maar het hele jaar door merkte een goed verstaander al dat het hierop zou uitdraaien. En nog wordt er gesparteld en gedraaid, maar het paard is dood en er aan blijven trekken heeft geen zin.

In mijn omgeving hebben zich bij vrienden en bekenden ook faillissementen voorgedaan en zijn er ontslagen gevallen, de economische crisis maakt vele slachtoffers, en juist nu het economisch weer iets beter gaat, zijn er op het laatste nippertje toch nog veel bedrijven die het net niet hebben gered, waaronder dus het bedrijf waar ik werkzaam ben. Omdat ik het al aan zag komen is het voor mij niet echt een donderslag bij heldere hemel, meer een bevestiging van een sterk vermoeden. Dat neemt niet weg dat voordat het nieuwe jaar zelfs maar een aanvang heeft genomen ik al weet dat ook 2016 voor mij een bewogen jaar zal worden met veel veranderingen. Ik ben er klaar voor, laat maar komen die orkaan!


50 Jaar in Londen, de schaamte voorbij; net wakker met bril en
ongestyled haar.

Mama.

Surprise party.

Utrecht.
Delft.


Den Haag.

Zaanse schans.


5 opmerkingen:

  1. Lieve Frans,
    Ook al ken je me niet, graag wil ik even de tijd nemen om je te bedanken voor al je leuke, enerverende, humoristische en soms ook tot een andere kijk op de wereld brengende blogjes het afgelopen jaar. Je begrijpt; naar de jubileum blogjes keek ik elke keer weer uit, heerlijk om terug geworpen te worden naar de jaren 70/80. Hoewel ik iets jinger ben was er veel herkenning. Enorm fijn dat ke dit met je lezer hebt willen delen. En wat heb ik het afgelopen jaar mtet je meegeleefd rondom alle perikelen over je werkgever, elk nieuwsbericht waarin de naam van jouw weerkgever in voor kwm, dacht ik gelijk; oh hemel Frans! Gek hoe sommige dingen voor een mens met elkaar gerelateerd zijnn. Grappige is dat ook manlief dat iedere keer dacht, je hebt onze gedachten dus onbedoelt bezig gehouden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lieve Frans ,
    ( vorige bericht kon ik niet meer in typen, dus even deel 2). Nogmaals dank voor je vermakelijke blogs, ik word er altijd mee wakker en ze lezen is het eerste wat ik in de ochtend doe ( zo ook nu). Ik wil je veel sterkte en kravhr wensen het komende jaar, maar ben er van overtuigd dat jij dit kan met jouw kijk op het leven en de realiteit goed kan relativeren. Wellicht komt er iets onverwachts moois op je pad, je weet maar nooit. Ik wens je in ieder geval een goed en gezond 2016 en fijne jaarwisseling, liefs Diaan

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Lieve Diaan,
      Heel erg bedankt voor je lieve uitgebreide reactie! Hier werd ik nu mee wakker, en wat een heerlijk begin van de dag. Dank je wel voor je steun, en het hele avontuur wat me te wachten staat zal zeker genoeg inspiratie geven voor talloze bloges.
      Ik eens jou en je dierbaren een fantastisch en gezond 2016.

      Verwijderen
  3. Hoi Frans,
    Ook ik ken je niet. Ben via-via een keer op je blog terecht gekomen (geloof via jeugdsentimenten) en ik lees je blog sindsdien iedere dag.
    Heb ook meegeleefd met de perikelen op je werk. 2 jaar geleden, januari 2014 kwam ik plots zonder werk te zitten doordat de werkgever liever met goedkopere, jonge verkoopkrachten verder ging dan met een ervaren 45-jarige ervaren (en dure) verkoper. Gelukkig kon ik er met een 'gouden handdruk' uitgaan, maar ja, je hebt niet gelijk nieuw werk. Binnen 3 maanden had ik godzijdank een andere baan, hetzij in een totaal andere branch waarvoor ik me moest omscholen. Ik werk nu in de beveilging. Om maar even aan te geven dat je niet moet gaan wanhopen mocht het ergste gebeuren.....think out of the box :-) Dankzij die gouden handdruk hebben we er financieel nog nooit zo goed voorgestaan en konden mijn vrouw en ik een 3-weekse vakantie door de USA maken. Ik wens je het allerbeste voor 2016 en ik blijf je volgen.

    Groets,

    Marc de Jong

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Marc,

      Bedankt voor je reactie. Die gouden handdruk zit er niet in, zelfs niet voor de collega's die het wel toegezegd hebben gekregen 1 september, maar ik wanhoop niet. Iets heel anders na 35 jaar voor het laatste stukje arbeidzaam leven wat ik nog 'moet' lijkt me helemaal zo erg niet, ik zie het als een avontuur.

      Verwijderen