Happy vibes week 1

Vorig jaar heeft u zich 52 weken lang in de blogjes op zondag , onder de noemer 'Omringd door gekken', kunnen verwonderen over de menselijke gedragingen in deze wereld in de breedste zin van de betekenis. Ik voel me nog steeds, om niet te zeggen steeds meer, omringd door gekken. Verbazing, verwondering, verbijstering buitelen vaak over elkaar heen. Dat zal dit jaar niet anders zijn vermoed ik. Maar hoewel mijn mensbeeld lager is dan ooit, ik ben zelfs de overtuiging toegedaan dat de wereld beter af is zonder onze soort, wil ik nu we er dan toch nog steeds zijn, al doet Moeder Natuur haar best om tot volledige eliminatie over te gaan, dit jaar op zondag me in de blogjes gaan richten op verhalen, momenten en gedragingen waarin je tóch nog een klein beetje hoop krijgt en er tussen die gekken toch zo hier en daar een verstandig mens rondloopt of rondliep. Kortom: happy vibes! Maar maakt u zich geen zorgen, mochten er weer hilarische laagschedelige gebeurtenissen plaatsvinden, zullen die vast wel eens aangestipt gaan worden zo hier en daar in de blogjes die nog geschreven gaan worden.

Met de feestdagen nog vers in het geheugen wil ik graag het volgende verhaal delen van Kerstmis 1944.

De destijds 12 jarige Fritz Vincken woonde met zijn moeder Elisabeth tijdens het Ardennenoffensief in de Ardennen. Op 24 december 1944 waren drie Amerikaanse soldaten hun eenheid kwijtgeraakt en kwamen aan bij hun afgelegen huisje. Ze waren doodmoe en bevangen door de kou. Elisabeth besloot hen binnen te laten. Niet lang daarna werd er weer op de deur geklopt, vier Duitse soldaten die eveneens hun eenheid kwijt waren geraakt en een plek nodig hadden om te overnachten. Elisabeth ging akkoord, maar deelde de zeven mannen heel duidelijk mee dat ze hun wapens naast zich neer moesten leggen. Een Duitse soldaat zag dat één van de Amerikanen gewond was en haalde zijn eerste hulp kistje tevoorschijn en ging hem verzorgen. 

Die avond hadden de zeven mannen midden in die vreselijke oorlog gezamenlijk een vredig en vriendelijk kerstdiner. Op een gegeven moment pakte Elisabeth de bijbel en sprak biddend de wens uit dat de oorlog snel zou eindigen en dat deze mannen het zouden overleven. De andere morgen gaven de Duitsers de Amerikanen een kompas en een routebeschrijving om hun eenheid weer te vinden. De mannen zeiden elkaar gedag en gingen terug naar hun eigen eenheden.

In 1995 woonde Fritz inmiddels op Hawaii en was een Amerikaans staatsburger geworden. Hij vond toen één van die Amerikaanse soldaten van destijds, Sgt. Ralph Blank, die jarenlang dit verhaal aan iedereen had verteld. Bij hun ontmoeting een jaar later had Ralph gezegd: 'Jouw moeder heeft mijn leven gered'. Fritz ervaarde die uitspraak als het hoogtepunt van zijn leven. 'Mijn moeders moed is niet vergeten en laat zien wat goede wil kan doen'. Ralph overleed in 1999 en Fritz in 2001.

Ralph en Fritz bij hun ontmoeting in 1996.