Toen was geluk... #101

Och wat voelde ik me begin jaren negentig volwassen toen ik mijn eerste antwoordapparaat aanschafte. Het was de tijd voor de mobiele telefoons en ik was natuurlijk zo belangrijk dat mensen mij altijd moesten kunnen bereiken of op z'n minst hun boodschap moesten kunnen inspreken op dat kleinood. Mijn eerste antwoordapparaat had zo'n heel klein bandje, die ook op een gegeven moment vol kon zijn. Dat is nooit gebeurd, zo belangrijk was ik nou. Je moest het bandje eerst terugspoelen om de berichten vervolgens te kunnen afluisteren. Je kon ook ingesproken boodschappen bewaren, steeds opnieuw afluisteren of gewoon verwijderen. 

Thuiskomen betekende eerst, met m'n jas nog aan, kijken of het berichtenknopje knipperde en hoeveel berichtjes er waren achter gelaten. Later heb ik er ook één gehad zonder bandje maar met een ander systeem. Ik telefoneerde me ook suf in die tijd. Er waren vrienden met wie ik gerust twee uur aan de telefoon kon zitten. Ik moet er niet meer aan denken. 

Hoe tijden veranderen. Een vaste lijn heb ik al jaren niet meer, en telefoneren doe ik nu vrijwel nooit meer, alleen als het écht niet anders kan. Ik doe alles middels WhatsApp of mail. Onbekende nummers neem ik sowieso nooit op, terwijl vroeger als de telefoon ging je überhaupt nooit wist wie er belde maar je gewoon keurig met je naam de telefoon beantwoordde. Een ingesproken bericht op voicemail is niet meer iets waar ik heel blij van word, meer licht geïrriteerd. 

Of het onbekende nummer dat mij een hele tijd terug dagelijks belde, waar ik zo genoeg van had dat ik op een gegeven moment aannam en op niet zo'n aardige toon beantwoordde met de aloude klassieker van Jan-Simon Minkema in zijn rol van opa Herman Knots: 'Hallo, wie spreekt mij!?' Totale verbouwereerdheid aan de andere kant. Het was een onderneming die normaal een heel verhaal zou houden en niet meteen zou zeggen wie het was, maar dat nu meteen kenbaar maakte, waarop ik met een 'geen interesse en wilt u me niet meer bellen' kon reageren. 

Ach ja, het wonder van de telefonie, van nouveauté via dagelijks gebruiksartikel naar ouderwets relikwie. Want de smartphones van nu met hun ingebouwde voicemail lijken in niets meer op hun voorgangers met aangesloten antwoordapparaten, het zijn gewoon kleine computertjes waar je toevallig ook nog old school mee kunt bellen. 

Met zo'n ieniemini bandje. 

De modernere variant zonder bandje.