Hij was zijn boodschappen aan het doen in een supermarkt in New Jersey toen hij een kleine oudere vrouw zag staan voor het vak waar alle smaken met jam van Bonne Maman in waren gepresenteerd. Hij zag dat de vrouw moeite had met de smaak te zoeken die ze wilde omdat de potten naar achter geschoven waren en ze de etiketten niet kon lezen Hij bood haar zijn hulp aan.
Nadat hij haar een pot met frambozenjam had aangegeven bedankte ze hem en vroeg: "Weet je waarom ik dit merk koop?" Michael lachte en antwoordde: "Omdat het lekker is?" "Ja, het smaakt heerlijk", ze pauzeerde even en ging verder. "Ik ben een Holocaust overlevende". Dit was niet een gesprek wat Michael had verwacht bij zijn rondje boodschappen doen.
"Tijdens de oorlog heeft de familie die eigenaar is van het bedrijf die de jam maakt mijn familie laten onderduiken. Dus daarom koop ik het altijd. En steeds als ik boodschappen ga doen herinneren mijn kleinkinderen me, 'Bubbe, vergeet geen jam te kopen'". Michael zei haar dat het de beste reden was om een product van een bepaalde fabrikant te kopen. Ze lachten elkaar toe vanachter hun mondkapje en gingen ieder hun eigen weg.
Iemand heeft het uitgezocht en hoewel de jam van Bonne Maman pas in 1971 op de markt verscheen, had de familie Chapoulart sinds 1910 een fruit en noten business in het Franse dorpje Biars-sur-Cère. Zoon Pierre is samen met zijn zwager en zakenpartner Jean Gervoson in 1959 begonnen met het vervaardigen van jam. Er zijn meer verhalen bekend van Joden over de families Chapoulart en Gervoson, maar Andros, zoals de fabrikant van Bonne Maman heet, geeft als antwoord als er naar gevraagd wordt: "De familie is erg op hun privacy gesteld en geeft geen commentaar op persoonlijke vragen". Dat klopt, Jean heeft in veertig jaar nog nooit ook maar één interview gegeven.
Nu ik dit verhaal ken moet ik er steeds aan denken als ik een pot jam in mijn karretje doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten